Ergens in een café of tijdens een feest of werkoverleg, heb je een blik en een glimlach gedeeld met een ander. Was het een beleefde glimlach? Of een verwachtingsvolle? Werd je geraakt tijdens het moment? Alleen jijzelf weet dat. En dat te weten betekent nog niet dat je dat gaat vertellen. Aan je partner bijvoorbeeld die vraagt hoe je dag was.
“Nou, ik heb in de kantine geglimlacht naar een collega en ik voelde op zijn fatsoenlijkst belangstelling, en op zijn eerlijkst, brute aantrekkingskracht. Ik kijk nu al uit naar de lunch van morgen”, is niet het eerste wat bij je opkomt.
Dat zou in veel relaties het avondeten danig verstoren. En toch zou het precies zo kunnen zijn voor jou en weet je dat eigenlijk al donders goed. Stel vervolgens dat de kerstborrel in aantocht is. Dan kun je natuurlijk beter niets gezegd hebben over die eerste glimlach. Je ziet de vragen van het thuisfront al aankomen: “en was die ene van de kantine er ook? En hebben jullie gepraat? Is hij/zij aantrekkelijk? Getrouwd?”
Heb je daar zin in? Nee. Beter nog even voor je houden dus. En wie weet, de volgende keer valt het contact tegen en dan zou je alles voor niets op zijn kop hebben gezet.
Alleen wil het geval dat die ander, ook een tweede en een derde keer heel leuk is. Jullie lachen inmiddels voluit naar elkaar en de blikken worden intenser. Op de kerstborrel is het een kleine moeite om voor die ander ook een rode wijn mee te nemen van de bar. Eenmaal in gesprek komen er hele zinnige en verassende dingen uit, van dichtbij is de aantrekking nog sterker en dit alles lijkt wederzijds ervaren te worden. Wat vertel je nu als je thuiskomt thuiskomt bij de eigen partner, op de vraag: En hoe was…?
“Eigenlijk begin ik smoorverliefd te worden op een collega. Ik zou er het liefst eerste en tweede kerstdag tot en met 3 januari in een besneeuwde berghut in de Alpen mee willen doorbrengen, liggend op een berenvel voor de open haard”, zeg je voor het gemak maar even niet. En toch is het waar. Ben je nu al aan het liegen? Bedrieg je je partner heimelijk? Feitelijk gesproken niet maar er ontstaat een mogelijkheid in je binnenste om die ander toe te laten.
Wat is nu het punt waarop je thuis gaat vertellen wat je overkomt? Eenmaal de verliefdheid consumerend, ben je te laat. Dan zeil je van de ene leugen in de andere en kun je nog hopen dat het een periode in je leven is die overgaat en nooit zichtbaar wordt. Dat is vaak ijdele hoop. Bovendien tekent een verliefdheid. Je bent afwezig, geïrriteerd, fel over afspraken die buitenshuis gepland staan en pertinent door moeten gaan, minder geïnteresseerd in seks met de eigen partner. Het valt nogal op.
Het is vanzelfsprekend dat je als liefdespartner serieus genomen wilt worden. Dat je mag verwachten dat er niet tegen je gelogen wordt. Toch is het is het belangrijk te beseffen ieder mens een privédomein heeft en dat je dat dient te respecteren. Veel zaken spelen zich op zielenniveau af, zeker ook verliefdheden op anderen. Sommige verliefdheden dienen als signaal en laten zien waar je in de relatie met je eigen partner niet meer gelukkig bent. Andere verliefdheden luiden een nieuw leven in; je voelt dat de ander een nieuwe levenspartner zou kunnen worden. En dat is heel erg bedreigend voor je huidige relatie.
Open gesprekken over verlangen, dromen, aantrekking en inspiratie kunnen de relatie verdiepen. Op basis van respect en integriteit (ook jegens het object van verliefdheid!) kun je als stel doorgronden waar de verleiding of het gemis heeft gezeten. Ik begeleid dat soort gesprekken en ik zie dat stellen daar gelouterd uit komen. De onschuld voorbij maar des te wijzer samen. Gemakkelijk is het niet maar waardevol des te meer.