Ruzies vallen niet zomaar uit de lucht

Ruzies vallen niet zomaar uit de lucht

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Je zit met je gezin op een terras en hoe het nou komt is bijna niet meer na te vertellen, maar wat begon als een zeer opgewekt gesprek met je partner over de vakantie, is op slag veranderd in geïrriteerd gekibbel. Je kijkt met een steen in je maag naar vrolijke mensen om je heen. Elke lach van een ander op het terras snijdt door je ziel. Je denkt koortsachtig na over hoe het gesprek zo heeft kunnen ontsporen en vindt de schuld louter bij de ander. Er is ook helemaal niks aan zo, denk je. Opzij kijken is er niet meer bij; je kijkt opzettelijk met belangstelling naar andere mensen op het terras.  Nu de kinderen er ook nog bij zijn, moet je je goede fatsoen houden en hoor je hoe je krampachtig leuke opmerkingen maakt tegen ze. Je verdomt het een ouder te zijn die haar ongenoegen projecteert op de kinderen. Wat nog knap lastig is nu je geliefde uitgebreid de geschiedenis van een 17e -eeuwse kathedraal uitlegt en jij niet anders kan dan erbij te blijven en te luisteren.

 Je vraagt je af of het gesprek over de vakantie pas mis ging tijdens dat gesprek. Je voelde al irritatie bij het zien van zijn onvermijdelijke witte overhemd, alsof er een vergadering gepland staat, en de zwaarbeladen tas waar jij het merendeel van de dag mee zeult. Ooit keek je naar de liefste met bewondering, waren de gesprekken sprankelend en vond je hem aantrekkelijk in whatever, whenever.  Je weet best met welk gevoel je aan de dag begonnen bent. Een beetje katterig. Je werk zit je dwars. Je wilde eigenlijk alleen naar de sauna en nu loop je tussen krijsende kinderen in een attractiepark. Vanuit de overspannen gedachte dat je ”quality time” met “de kids” moet hebben.

Waarom heb je vanochtend niet al aan de bel getrokken en gezegd dat je hoofd er eigenlijk niet naar staat. Omdat je geen spelbreker wil zijn. Bovendien was het gepland en als eenmaal iets gepland staat, wordt er doorgezet, desnoods tegen de klippen omhoog. Waarom kom je niet beter voor jezelf  op in plaats van indirect te communiceren. Ziet hij je soms niet? Hij had ook kunnen voorstellen er een dag alleen op uit te trekken met de kinderen. Maar dan weet hij niets te verzinnen natuurlijk. Zo malen je gedachten en word je steeds bozer. Eigenlijk weet je dat je kritisch naar jezelf moet kijken en eerlijk moet zijn. In plaats van je te gedragen als een mokkend kind. Het is niet terecht om je partner de schuld te geven van je eigen onvermogen helder te communiceren over je behoeften. De ruzie op het terras begon eigenlijk vanochtend al in binnen in je, de kiem was er al voor gelegd. Wat als je het lef hebt dat te zeggen en het goed te maken. Het moment zou zomaar kunnen kantelen in een lach en een plagerij; de steen van het hart.

Herkenbaar? Je kunt altijd omkeren ook al rijdt de trein binnen in je op volle snelheid. Onmogelijk? Kom eens praten samen. We vinden een weg uit de negatieve patronen.

Sex or no sex: that’s the question

Sex or no sex: that’s the question

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Minstens zo urgent als die overbekende vraag uit Shakespeares Hamlet, is bovenstaande vraag voor de vurige minnaars van weleer die als broer en zus zijn geworden in de loop van de tijd.

Als ik seks terug kon toveren in relaties dan stonden de mensen in wachtrijen op mijn erf. Dat kan ik niet en dat is maar goed ook. Want het zegt iets over je als stel als het moeilijk blijkt de intimiteit en passie levend te houden. Wat het zegt is lang niet altijd duidelijk en het is ook niet per se negatief. Natuurlijk is het fijn als er sprankeling en vuur is tussen geliefden. Het leven krijgt meer kleur, je voelt je aantrekkelijker en de dagelijkse beslommeringen voelen lichter aan. Het is eigenlijk net als met sporten: het doen houdt je fit.

Veel vrouwen praten over seks alsof het een regenachtige dag op de camping betreft. Ze maken er het beste van. Zou de titelvraag luiden: een glas wijn of geen glas wijn, dan zouden ze het wel weten! Waarom vooral vrouwen in langdurige relaties er seksueel de brui aan geven, is iets wat mij al jaren bezig houdt. Vast staat dat een seksueel probleem vaak een relationele oorzaak heeft. En bij vrouwen is seks het eerste wat ze opgeven als de relatie niet goed is. Dan zou je juist meer intimiteit moeten creëren zou je zeggen maar zo werkt het niet. Eerst moeten de problemen worden opgelost.

En als we dan ergens moeten beginnen, dan is het precies daar waar de eerste rimpels in de liefdesvijver zijn ontstaan. Vaak weten mensen vrij nauwkeurig wat er voor heeft gezorgd dat de seks uit de relatie verdween. Een moeilijke zwangerschap, een grote verbouwing, het verlies van een dierbare, gesprekken die steeds minder voldoening gaven. Rouw in al zijn gedaanten. Voorafgaand aan seks hebben mensen troost nodig of erkenning of vergeving. Of échte aandacht.

De barrières slechten is een begin. Daar volgt niet direct intimiteit uit maar daarmee zijn we wél op weg. Vaak ontstaat de ruimte voor toenadering in de wederzijdse sympathie en mildheid die gaandeweg weer voor elkaar ontstaat.

Stellen die lang bij elkaar zijn zouden aandacht moeten schenken aan het verdiepen van de relatie. Boeiend voor elkaar blijven is onontbeerlijk voor een relatie. Enkel en alleen teren op de geoliede machine die men samen is geworden is fijn en praktisch maar het is niet bepaald sexy.

Voor veel vrouwen geldt dat ze er een hand van hebben om het hele leven plat te organiseren en te plannen. Ze draaien daarmee eigenlijk hun seksuele onderstroom voortdurend de nek om omdat die overgave en een zekere rauwheid vereist. Rauw in de betekenis van zinnelijk, puur. Mannen hebben daar minder last van maar ze zijn ook niet altijd erg betrokken op de relatie. Denken eerder: die is er gewoon en daar hoort seks bij. En dat is ook te kort door de bocht.

Wederzijdse belangstelling voor wat de ander beweegt, gezamenlijke inspiratiebronnen, humor, enig gemak in het leven zijn ingrediënten die bijdragen aan een prettig intiem leven samen. Dat vergt enige inspanning omdat je bereid moet zijn te kijken naar de manier waarop je seksueel in de relatie staat. En hoe je er voor de ander wil zijn. Het is onze ervaring dat stellen in openhartige gesprekken de vonk weer weten te vinden die de vlam opnieuw aanwakkert. De kwaliteit van het leven verbetert aanzienlijk. De onderstroom van de relatie wordt opnieuw gevoed.

Wellicht vind je het moeilijk het gesprek hierover samen aan te gaan en wil je dat onder begeleiding doen, wees dan bij deze uitgenodigd daartoe. Ik creëer veiligheid en rust in een aangename setting. De voorwaarden voor een goed gesprek over een mooi onderwerp.

Voorbij de ontrouw

Voorbij de ontrouw

Geplaatst op door Astrid Rickelman
Als iemand zegt: “je bent mij ontrouw geweest”, dan klinkt dat anno 2020 een beetje gedateerd. Als taalgebruik uit het midden van de vorige eeuw. Zoals ook het zweren van eeuwige trouw aan de ander, eerder doet denken aan ridders en koningen in de Middeleeuwen dan aan gewone stervelingen in een liefdesrelatie. Ik hoor in de praktijk ook niet vaak dat deze woorden gebruikt worden. Terwijl vreemdgaan een term is die ik bijna dagelijks hoor. Waarmee meteen de urgentie duidelijk is van een blog over het fenomeen dat de gemoederen tussen partners danig bezig houdt en ze op de rand van de relationele afgrond brengt. Toch is het woord ontrouw erg op zijn plaats in dit verband. De bedrogen partner zal bijna altijd spreken van een vertrouwen dat geschonden is en van het verdriet dat gevoeld wordt omdat de ander niet meer te vertrouwen is. Eigenlijk zeggen partners tegen elkaar dat ze verwachten dat de ander de regels in acht zal nemen die tussen hen op het vlak van intimiteit en seksualiteit gelden. En dat ze daarmee dus trouw zullen zijn aan de gemaakte afspraak. Zoals met elke schending van een afspraak het geval is, is het ook op dit gebied belangrijk te zien of de afspraak door beiden evenzeer gedragen werd. Vaak gaan mensen uit van veronderstelde overeenstemming die onterecht bleek. Eigenlijk zouden stellen er goed aan doen om in het begin van de relatie een aantal gesprekken te wijden aan het onderwerp trouw/ontrouw omdat het één van de belangrijkste pijlers onder een relatie is. Hoe voer je gesprekken daarover zonder dat het begint te lijken op het met elkaar opdreunen van spellingregels of de tafels van 10. Ik doe een voorstel: begin eens te praten over de definitie van trouw en ontrouw. Wat betekent het voor jou eigenlijk? Waarom hecht je eraan? Het zou zo maar eens kunnen dat je verschillende opvattingen hebt over de begrippen of dat de zwaarte of het belang ervan verschilt voor jullie beiden. Ontrouw is voor mij vooral de ander niet meer serieus nemen als gesprekspartner. En daarmee de belangrijkste kwesties niet meer delen met de ander. Ik zie trouw  als trouw zijn aan jezelf. En daarover eerlijk en open communiceren. Ik geloof dat dat de basis is van een veilige verbinding met de ander. Want veiligheid en geborgenheid is natuurlijk het onderliggende doel van trouw zijn aan elkaar. Weten dat je niet alleen bent, dat de ander met lijf en leden bij jou is, aan jou denkt, voor jou voelt. Aan de basis van ontrouw ligt vaak een verwijdering in communicatie ten grondslag. Al lang niet meer precies zeggen hoe het voor je is, de beladen onderwerpen mijden. Niet zeggen dat je merkt dat je je minder aangetrokken voelt tot de ander. Of ontvankelijker wordt voor anderen. Men wil de ander niet kwetsen maar het échte kwetsen begint bij het liegen en het ontkennen en het eromheen draaien. Ik zeg niet dat partners met betere gesprekken over trouw daarmee het hele probleem bij voorbaat al hebben opgelost maar uit de praktijk van elke dag blijkt dat stellen die in staat zijn een open communicatie te onderhouden die respectvol en eerlijk is, minder vatbaar zijn voor verleidingen. En dat ze, als er wel ontrouw in het spel is, een grote kans hebben daar samen overheen te komen. Niet zelden in een kwalitatief betere relatie. Er is een wereld te winnen in goede gesprekken.
Verlies

Verlies

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Velen van ons hebben ergens in het leven een verlies geleden. Ik heb mijn vader verloren die toen bijna 89 jaar oud was, en mijn hond Luna van 16,5 jaar was. De rouw om mijn vader was voor iedereen begrijpelijk. Bij de hond waren er ongetwijfeld mensen die dachten; doe niet zo sentimenteel over een ouwe joekel. Voor mij was haar dood een groot verdriet in mijn leven. Rouw is voor iedereen een heel persoonlijk gegeven. De dood van een dierbare is een groot verlies. Het overlijden van een relatie is ook een aanslag op de gemoedstoestand. Verdriet dient zich in de regel in vlagen aan. Ik heb ook enige realiteitszin. Er komt een dag dat een oud hondje overlijdt. Heel anders is het als iemand een onverwachts wegvalt. en er bovendien geen enkele reden is om er realistisch over te zijn. Ik sta er van versteld dat sommige mensen niet daadwerkelijk waanzinnig worden van verdriet als je ziet wat ze moeten doorstaan. En wie zegt dat ze innerlijk niet stilaan gek aan het worden zijn terwijl ze met een boodschappenkar door de supermarkt lopen en er nog boodschappen in weten te kieperen. En hoe komt zo iemand thuis? Direct maar aan de sterke drank?

Ik weet wel dat de slijter aan mij een goeie zou hebben. Je kunt als stel een overweldigend verlies leiden als er iets gebeurt met de kinderen. Of met broers of zussen of ouders. En het is maar de vraag of je dezelfde beleving hebt bij het drama dat je overkomt. Waarschijnlijker niet dan wel. En waar leer je verdriet te hanteren? Daar zijn wel hulpgroepen voor en die kunnen troost geven en ondersteunen, maar helpt dit voor beide partners? Ik zie stellen die bovenop hun grote verdriet ook nog te kampen hebben met relatieproblemen als gevolg van een drama dat zich in hun leven voltrokken heeft. En ik kan het leed niet verzachten. Ik kan niets veranderen aan de innerlijke pijn die van dag tot dag de beide partners verscheurt. Ik kan wel de rol van tolk op me nemen en daar waar de partners elkaar niet meer vinden in hun relatie, de weg vrij maken naar begrip en erkenning van de manier waarop het verdriet ingrijpt in het leven van de ander. En daarmee in dat van beiden. Het heeft zin om hulp in te roepen als u voelt dat het verdriet leidt tot verwijdering tussen u en uw partner. Mensen die van elkaar houden zijn bij uitstek geschikt om elkaar te troosten maar soms zijn ze ook elkaars spiegel en confronteren ze elkaar met de rauwe werkelijkheid. Er bestaan geen regels voor rouwverwerking. Behalve de regel elkaar heel te laten in het verwerken van de pijn. En de ruimte die de ander er in nodig heeft te respecteren.

Waarheen Waarvoor

Waarheen Waarvoor

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Geloof het of niet maar de tekst van deze begrafeniskraker werd liggend in bad geschreven. Niet door Mieke Telkamp zelf overigens. De man die het in 1971 schreef stelt zich daar dobberend in bad een behoorlijk existentiële vraag: “Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?” Het geheel leverde Mieke een gouden plaat op.

Het zou mooi zijn als we wisten waarheen onze weg leidt. Vaak doen we maar wat en hopen we dat er iets goeds van komt. We voeden onze kinderen op, we gaan aan het werk, we onderhouden relaties met mensen, dieren of de natuur. We hopen op inspiratie en verwerken teleurstellingen en verlies. Het pad is tevens de bestemming, wordt vaak gezegd. Elke stap op ons levenspad is tegelijk het doel er van. Leven in het nu is de kunst! Toch is het fijn om een kompas te hebben op de levensreis. Een innerlijk kompas maakt de weg minder ongewis.

Hoe ontwikkel je een innerlijk kompas? Wat is daarvoor nodig? Een begin kan zijn om goed te kijken naar de waarden die je aanhangt. De waarden die deels voortkomen uit je ouderlijk nest, uit school, vrienden en ervaringen die je hebt opgedaan. Waar hecht je aan? Wat houd je hoog in het leven? Sommige mensen hechten aan familie, tradities, een werkethos, trouw, plicht. Dat zijn geheel andere waarden dan: vrijheid, ruimte, beweging, groei, nieuwsgierigheid. De aarde versus de lucht zou je kunnen zeggen. Geen enkele waarde is goed of fout. Waarden zijn heel persoonlijk. Ze bepalen de manier waarop je je tot dingen verhoudt. Dicht bij je waarden blijven, maakt dat je oorspronkelijk en geaard bent. Dat je te kennen bent in wat voor jou waardevol is. Dat geeft niet alleen houvast aan jezelf. Ook anderen gedijen erin te weten wat ze aan je hebben.

In mijn trajecten besteed ik veel aandacht aan de onderliggende waarden van zowel individuen als stellen. Van daaruit bouwen we verder, op zoek naar inspiratiebronnen, met oog voor rouw en verdriet. We stellen gezamenlijk een levensontwerp op. Geen vastomlijnd rigide ontwerp, geen strak korset. Een holistisch, ruimte creërend concept waarbinnen een individu of een stel het beste van zichzelf kan laten zien, gestoeld op essentiële levenspijlers. We herijken het individuele pad of de relatie en versterken wat er in de grond goed aan is. We doorbreken patronen die groei en harmonie verstoren. En geven gehoor aan de behoeften om liefdevoller, gelukkiger, vrijer, creatiever te zijn.

Waarheen waarvoor wordt daarmee voor mensen een inspirerende vraag in plaats van een wanhopige roep in de woestijn. Je bent van harte welkom op deze reis.

De relatievraag

De relatievraag

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Je zit net met een lekker biertje op de bank, fijne dag achter de rug. Een beetje aangerommeld rond huis, kinderen moe gespeeld en naar bed.  Vrouwlief naast je op de bank. Straks nog filmpje kijken. En dan de blik op je gericht voelen op een manier die alarmbellen laat rinkelen, gevolgd door DE RELATIEVRAAG: HOE VIND JIJ EIGENLIJK DAT HET GAAT TUSSEN ONS?

Red me

De beklemming die zich van je meester maakt is haast ondraaglijk. Je bent gevangen in een horrorscenario. Zelfs de vraag “maakt deze jurk mij niet dik?” is nog maar half zo erg als de RELATIEVRAAG. Er is geen ontsnappen aan maar je houdt je kalm en zegt: ‘Wel goed toch? We zitten toch gezellig?’ Waarop vrouwlief zegt: ‘mmm ja, dat wel ja….’

O God red me, denk je. Nu niet antwoorden en hopen dat ze verder haar mond houdt. Maar nee hoor. “Dus jij vindt het zo wel gezellig?” hoor je en dan moet je wel opzij kijken. Je ziet de licht spottende blik, de afwachtende houding die elk moment kan kantelen naar een regelrecht verwijt. En ja hoor daar komt het: “jij vindt altijd alles wel gezellig!” Hoe is het mogelijk denk je. Ik had geen probleem!  Ik zat met een biertje op de bank! Naast mijn vrouw, gewoon om 21.00 uur na een goeie dag! Nu maakt het niks meer uit wat ik zeg. Ze gaat dit winnen. Ik hou mijn mond.  Ik ga niet mee in de hysterie van de vrijdagavond. Moet ze ongesteld worden? Heeft een vriendin gezegd dat ze een dikke kont heeft? Wat heb ik er mee te maken?

Intussen is vrouwlief aan het los gaan aan haar kant van de bank. Ze vraagt zich hardop af hoe lang ze nog naar jou als zoutzak op de bank moet gaan zitten kijken. Ze ziet haar goede jaren voorbij gaan en zit met een man die haar niet meer ziet. Geen enkel diepgaand gesprek weet te initiëren. Niet dat ze zelf overigens uitblinkt in verheffende gedachten, maar dat komt even niet in haar op. Anderen dansen in hippe clubs met hippe mannen en zij? Zij zit met jou op de bank.

Circus

Ik heb zo te doen met mannen die hierin verzeild raken. Ik ben een vrouw en neem maar van mij aan dat het inderdaad niks met jou te maken heeft. Zelfs als je een suffe man geworden bent die elke godganse avond met een biertje op de bank zit en het allemaal wel gezellig vindt, dan nog heeft deze manier van een gesprek beginnen niets met jou te maken. Maar met het onvermogen van je vrouw om op een volwassen manier te zeggen dat ze iets mist in het leven, of teleurgesteld is in zichzelf of stiekem verliefd is op Brad Pitt. Of er van baalt dat ze zelf een couch potato is.

Welterusten

Weet je wat je moet doen? Direct duidelijk maken dat je niet mee doet vanavond met haar emotie-circus. Dat je de kroeg in gaat en een pilsje gaat pakken met een paar vrienden. Dat je hoopt dat ze lekker slaapt en morgen een beter humeur heeft zodat jullie een lekker dagje kunnen hebben samen.  En haar met een kus welterusten wensen.

Herkenbaar? Klik hier voor de pagina Relatiecoaching

Man, vrouw ga terug naar je oerkracht

Man, vrouw ga terug naar je oerkracht

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Ik zie in mijn praktijk dat met name vrouwen, de emancipatie ten spijt ontevreden zijn. Dat uit zich in vermoeidheid, stress, seksueel afhaken, boosheid op hun man. Ik zie veel vrouwen die onmogelijke eisen aan zichzelf en aan hun omgeving opleggen. Die controlerend en gestrest en verbaal over- assertief zijn. Vrouwen die erg ver verwijderd zijn van oer vrouwelijke krachten als intuïtie, ontvankelijkheid, zachtheid, wijsheid.

Ik zie laptoppende mannen die hun tanden enkel laten zien als vergadertijger, die  voor elke klus binnen of rondom het huis een “mannetje”  laten komen. Mannen die zich aanpassen aan de wensen van hun vrouw. Mannen die verbaal en emotioneel het onderspit delven als ze met hun vrouw het door hen verafschuwde gesprek over de relatie moeten hebben en er steeds meer het zwijgen toe doen. En daarin zijn man en vrouw van hun kracht ontdaan.

Een man dient mentaal, emotioneel, praktisch, seksueel sterk te blijven bij zijn vrouw. Hij moet haar goed te zien, en als hij dat van nature niet kan, moet hij bijleren. De vrouw is inderdaad een mysterie dat hij moet doorgronden .  Hoe onafhankelijk,  succesvol ook, ze gedijt bij een man die stuurt en als het nodig is zijn wil doorzet. Daarmee blijft hij ook seksueel aantrekkelijk. Vrouwen die seksueel zijn afgehaakt binnen hun relatie zeggen dat ze eerst weer willen dat hun man naar hen luistert, op het huishouden betrokken is, haar steunt en aandacht geeft. De mannen waarmee diezelfde vrouwen buiten hun relatie om seks hebben, blinken niet per se uit in goed luisteren of goed opruimen.

Een vrouw moet weer vrouw durven zijn: intuïtief, grillig, weerbarstig, aards, sensueel, ontvankelijk. Elke vrouw heeft een oerkracht waarop ze kan terug gaan. Elke vrouw wil stiekem getemd worden maar ook aanbeden worden. We zijn ons er van bewust dat het bij veel mensen aversie oproept om openlijk archaïsche waarden aan te hangen, maar de beschaving, en dus helemaal de emancipatie, is een dun laagje vernis over zeer diep gewortelde behoeften en verlangens van mannen en vrouwen.

Ik zie veel stellen worstelen omdat ze de man-vrouw verhouding volledig hebben omgedraaid of zodanig geneutraliseerd hebben dat er een soort androgyne relatie is ontstaan. Waar dan vervolgens de seks en passie volledig uit verdwenen is. Studies, werkomgevingen, het sociale verkeer doen alles om al te aanwezige mannelijke of vrouwelijke uitingen te dempen. Krijg dat ’s avonds op de bank maar weer eens teruggedraaid naar woeste aantrekkelijkheid voor elkaar.

Man wees man. Vrouw wees vrouw. En laat de oerkrachten hun werk doen.

De lustpil voor vrouwen

De lustpil voor vrouwen

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Enige tijd geleden bereikte ons het nieuws van een wonderpil uit (hoe kan het anders) de VS, die het seksuele “nee” van vrouwen zou moeten gaan veranderen in “ja graag!” Bijkomstigheid van de pil is dat deze nare bijwerkingen kent, variërend van slaperigheid en plotselinge dalingen in de bloeddruk tot regelrecht flauwvallen, wat volgens mijn bescheiden idee weinig tot niets bijdraagt aan stomende seks.

En dat is toch de bedoeling van de lust pil; dat ie vrouwen opwekt uit het rijk der seksueel doden en ze aanzet tot veel zin in seks. Afgezien van bovenbeschreven en tal van andere bijwerkingen, is het natuurlijk hilarisch te denken dat een vrouw als een botsauto op de kermis, een pil naar binnen slikt, heur man met verslindende blik aankijkt en los gaat. Neen! Daarmee gaan we er niet komen. Blijft het grote sociale probleem dus gewoon bestaan van vrouwen die maar matig plezier beleven aan seks met hun partner. Uit onderzoek naar seksbeleving bij heteroseksueel partnerschap, blijkt slechts 25% van de vrouwen seks plezierig te vinden. Daarmee hangen onder andere lichamelijke oorzaken samen zoals vaginisme en pijn bij het vrijen. Vrouwen blijken in grote getale door te gaan met het hebben van coïtus ondanks pijn of onvoldoende opwinding terwijl dat juist een voorwaarde is voor pijnloos vrijen.

 

Er heerst nog altijd een taboe op problemen bij het vrijen, los van de schaamte en het ongemak dat er is om seksualiteit bespreekbaar te maken in de relatie en daarbuiten. Het seksuele bewustzijn dat wordt gecreëerd door porno of door sommige media is niet representatief voor de realiteit tussen man en vrouw en zeker niet voor de lustbeleving van veel vrouwen. Zij zouden hun eigen plezier meer voorop moeten stellen en daar duidelijk voor op moeten komen. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die autonoom zijn en zelfwaardering hebben, beduidend meer plezier aan seks beleven.

Ik begeleid veel stellen in het voeren van gesprekken over seks en ik zie dat onder stellen die tien jaar of langere tijd samen zijn, een zekere berusting of ontmoediging heerst om het vaak ingedutte seksleven nieuw leven in te blazen. Oude meubels worden voortdurend gepimpt of met krijtverf opgeleukt maar het versleten seksleven blijft als oma’s fauteuil midden in de kamer staan. Het valt ook niet mee om een constructief gesprek over seks te voeren. Zonder elkaar verwijten naar de kop te smijten of elkaar te kwetsen met uitspraken die men elkaar nooit vergeeft en die op zichzelf al voldoende reden zijn om niet meer te willen vrijen.

Veel mannen en vrouwen in mijn praktijk noemen het ontbreken van spanning en passie als oorzaak voor hun verslechterde seksuele relatie. Niet zelden hebben zij die ( tijdelijk) wel bij een ander gevonden. Dat is niet raar natuurlijk. Een spannende date is al gauw opwindender dan het overbekende. Toch wordt ook dat met de tijd steeds minder. En dan ben je In Monopolie-termen: terug in de gevangenis zonder te cashen bij start. Gelukkig zie ik vaak een verbetering van een relatie. Het is mogelijk de neerwaartse spiraal te doorbreken.

Het plezier terugvinden met elkaar blijkt een eerste stap naar het plezier terugvinden in seks met elkaar. Eerst maar eens een fijn gesprek voeren over iets dat beide partners boeit of prikkelt. Oprechte belangstelling tonen voor elkaar, met aandacht luisteren, een onderhoudende gesprekspartner zijn, benieuwd zijn naar elkaars seksuele gedachten of wensen; het zijn allemaal voorwaarden voor een leuker contact samen. En daar is dus geen pil voor. Dat is wellicht wel chemie tussen partners maar die wordt opgewekt zonder pil. Deels aantrekkingskracht, deels houden van, deels gehecht zijn aan, deels acceptatie van. Een mix van eigenlijk heel gewone dingen maakt dat partners ontvankelijk blijven voor elkaar. Ook seksueel. Wederzijdse aandacht en openhartige gesprekken zijn nog altijd Love Potion no 1!

De beelden regeren

De beelden regeren

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Als een stel voor me zit, zie ik eigenlijk vier mensen: de twee die er werkelijk zitten en de twee die ze voor elkaar zijn geworden. Door niet ingeloste beloften, teleurstellingen, stille avonden, kille nachten. Maar ook door gedeelde vreugde en trots, onvergetelijke reizen, gedeelde ontroering. Al deze momenten zitten als beelden in de hoofden en harten van geliefden. En in ieder gesprek of iedere handeling bestendigen ze het beeld dat ze hebben van elkaar.

Als de wederzijdse beelden niet positief zijn, is het bijna onmogelijk om dat zonder hulp te doorbreken. Je zou jezelf aan je haren uit een moeras moeten kunnen trekken. Het feit dat je door je geliefde niet gezien wordt zoals je bent maakt je boos en machteloos. Het lijkt alsof ieder ander je beter ziet dan diegene  waarmee je je leven deelt. Wat maakt het uit wat je doet of zegt? Je kunt proberen te weerleggen of te duiden of te nuanceren zoveel je wilt, maar voor je gevoel blijft de ander er gewoon zijn of haar eigen beleving bij hebben. Je praat tegen een dove.

Ieder mens wil erkenning, bestendiging van zichzelf. Het is heel belangrijk dat degene aan wie je je ziel en zaligheid toevertrouwt daar zorgvuldig mee omgaat, en met mildheid omgaat met je mindere kanten. Het gevoel hebben dat je niet onder het beeld van jezelf uitkomt, zorgt voor beklemming. Je zit gevangen.

Een goed gesprek over wederzijdse beelden valt niet mee. Overal dreigt ontkenning, sabotage, of de bal terugspelen: “nee jij dan, jij trekt volle zalen!” Toch is het vele malen beter om te proberen te praten dan om niks te zeggen maar intussen wel van alles te denken. Allereerst is het écht wel voelbaar voor de ander wat je vindt. En ten tweede neem je de ander niet serieus. De irritatie en verwijdering die ontstaat als wederzijdse negatieve beelden met elkaar gaan communiceren is niet mals.

In mijn coaching zie je welke beelden je van elkaar hebt en wat de gevolgen daarvan zijn. Als we verder en dieper kijken zien we gelukkig ook de echte persoon eronder. Ik help je om vanuit je oorsprong te communiceren. Het beeld is een cosmetische bovenlaag waaronder de echte persoon schuilgaat. We stoffen de beelden af en zien de geliefde opnieuw tegemoet.