Je zit met je gezin op een terras en hoe het nou komt is bijna niet meer na te vertellen, maar wat begon als een zeer opgewekt gesprek met je partner over de vakantie, is op slag veranderd in geïrriteerd gekibbel. Je kijkt met een steen in je maag naar vrolijke mensen om je heen. Elke lach van een ander op het terras snijdt door je ziel. Je denkt koortsachtig na over hoe het gesprek zo heeft kunnen ontsporen en vindt de schuld louter bij de ander. Er is ook helemaal niks aan zo, denk je. Opzij kijken is er niet meer bij; je kijkt opzettelijk met belangstelling naar andere mensen op het terras.  Nu de kinderen er ook nog bij zijn, moet je je goede fatsoen houden en hoor je hoe je krampachtig leuke opmerkingen maakt tegen ze. Je verdomt het een ouder te zijn die haar ongenoegen projecteert op de kinderen. Wat nog knap lastig is nu je geliefde uitgebreid de geschiedenis van een 17^e -eeuwse kathedraal uitlegt en jij niet anders kan dan erbij te blijven en te luisteren.

 Je vraagt je af of het gesprek over de vakantie pas mis ging tijdens dat gesprek. Je voelde al irritatie bij het zien van zijn onvermijdelijke witte overhemd, alsof er een vergadering gepland staat, en de zwaarbeladen tas waar jij het merendeel van de dag mee zeult. Ooit keek je naar de liefste met bewondering, waren de gesprekken sprankelend en vond je hem aantrekkelijk in whatever, whenever.  Je weet best met welk gevoel je aan de dag begonnen bent. Een beetje katterig. Je werk zit je dwars. Je wilde eigenlijk alleen naar de sauna en nu loop je tussen krijsende kinderen in een attractiepark. Vanuit de overspannen gedachte dat je ”quality time” met “de kids” moet hebben.

Waarom heb je vanochtend niet al aan de bel getrokken en gezegd dat je hoofd er eigenlijk niet naar staat. Omdat je geen spelbreker wil zijn. Bovendien was het gepland en als eenmaal iets gepland staat, wordt er doorgezet, desnoods tegen de klippen omhoog. Waarom kom je niet beter voor jezelf  op in plaats van indirect te communiceren. Ziet hij je soms niet? Hij had ook kunnen voorstellen er een dag alleen op uit te trekken met de kinderen. Maar dan weet hij niets te verzinnen natuurlijk. Zo malen je gedachten en word je steeds bozer. Eigenlijk weet je dat je kritisch naar jezelf moet kijken en eerlijk moet zijn. In plaats van je te gedragen als een mokkend kind. Het is niet terecht om je partner de schuld te geven van je eigen onvermogen helder te communiceren over je behoeften. De ruzie op het terras begon eigenlijk vanochtend al in binnen in je, de kiem was er al voor gelegd. Wat als je het lef hebt dat te zeggen en het goed te maken. Het moment zou zomaar kunnen kantelen in een lach en een plagerij; de steen van het hart.

Herkenbaar? Je kunt altijd omkeren ook al rijdt de trein binnen in je op volle snelheid. Onmogelijk? Kom eens praten samen. We vinden een weg uit de negatieve patronen.