Velen van ons hebben ergens in het leven een verlies geleden. Ik heb mijn vader verloren die toen bijna 89 jaar oud was, en mijn hond Luna van 16,5 jaar was. De rouw om mijn vader was voor iedereen begrijpelijk. Bij de hond waren er ongetwijfeld mensen die dachten; doe niet zo sentimenteel over een ouwe joekel. Voor mij was haar dood een groot verdriet in mijn leven. Rouw is voor iedereen een heel persoonlijk gegeven. De dood van een dierbare is een groot verlies. Het overlijden van een relatie is ook een aanslag op de gemoedstoestand. Verdriet dient zich in de regel in vlagen aan. Ik heb ook enige realiteitszin. Er komt een dag dat een oud hondje overlijdt. Heel anders is het als iemand een onverwachts wegvalt. en er bovendien geen enkele reden is om er realistisch over te zijn. Ik sta er van versteld dat sommige mensen niet daadwerkelijk waanzinnig worden van verdriet als je ziet wat ze moeten doorstaan. En wie zegt dat ze innerlijk niet stilaan gek aan het worden zijn terwijl ze met een boodschappenkar door de supermarkt lopen en er nog boodschappen in weten te kieperen. En hoe komt zo iemand thuis? Direct maar aan de sterke drank?

Ik weet wel dat de slijter aan mij een goeie zou hebben. Je kunt als stel een overweldigend verlies leiden als er iets gebeurt met de kinderen. Of met broers of zussen of ouders. En het is maar de vraag of je dezelfde beleving hebt bij het drama dat je overkomt. Waarschijnlijker niet dan wel. En waar leer je verdriet te hanteren? Daar zijn wel hulpgroepen voor en die kunnen troost geven en ondersteunen, maar helpt dit voor beide partners? Ik zie stellen die bovenop hun grote verdriet ook nog te kampen hebben met relatieproblemen als gevolg van een drama dat zich in hun leven voltrokken heeft. En ik kan het leed niet verzachten. Ik kan niets veranderen aan de innerlijke pijn die van dag tot dag de beide partners verscheurt. Ik kan wel de rol van tolk op me nemen en daar waar de partners elkaar niet meer vinden in hun relatie, de weg vrij maken naar begrip en erkenning van de manier waarop het verdriet ingrijpt in het leven van de ander. En daarmee in dat van beiden. Het heeft zin om hulp in te roepen als u voelt dat het verdriet leidt tot verwijdering tussen u en uw partner. Mensen die van elkaar houden zijn bij uitstek geschikt om elkaar te troosten maar soms zijn ze ook elkaars spiegel en confronteren ze elkaar met de rauwe werkelijkheid. Er bestaan geen regels voor rouwverwerking. Behalve de regel elkaar heel te laten in het verwerken van de pijn. En de ruimte die de ander er in nodig heeft te respecteren.