Ruzies vallen niet zomaar uit de lucht

Ruzies vallen niet zomaar uit de lucht

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Je zit met je gezin op een terras en hoe het nou komt is bijna niet meer na te vertellen, maar wat begon als een zeer opgewekt gesprek met je partner over de vakantie, is op slag veranderd in geïrriteerd gekibbel. Je kijkt met een steen in je maag naar vrolijke mensen om je heen. Elke lach van een ander op het terras snijdt door je ziel. Je denkt koortsachtig na over hoe het gesprek zo heeft kunnen ontsporen en vindt de schuld louter bij de ander. Er is ook helemaal niks aan zo, denk je. Opzij kijken is er niet meer bij; je kijkt opzettelijk met belangstelling naar andere mensen op het terras.  Nu de kinderen er ook nog bij zijn, moet je je goede fatsoen houden en hoor je hoe je krampachtig leuke opmerkingen maakt tegen ze. Je verdomt het een ouder te zijn die haar ongenoegen projecteert op de kinderen. Wat nog knap lastig is nu je geliefde uitgebreid de geschiedenis van een 17e -eeuwse kathedraal uitlegt en jij niet anders kan dan erbij te blijven en te luisteren.

 Je vraagt je af of het gesprek over de vakantie pas mis ging tijdens dat gesprek. Je voelde al irritatie bij het zien van zijn onvermijdelijke witte overhemd, alsof er een vergadering gepland staat, en de zwaarbeladen tas waar jij het merendeel van de dag mee zeult. Ooit keek je naar de liefste met bewondering, waren de gesprekken sprankelend en vond je hem aantrekkelijk in whatever, whenever.  Je weet best met welk gevoel je aan de dag begonnen bent. Een beetje katterig. Je werk zit je dwars. Je wilde eigenlijk alleen naar de sauna en nu loop je tussen krijsende kinderen in een attractiepark. Vanuit de overspannen gedachte dat je ”quality time” met “de kids” moet hebben.

Waarom heb je vanochtend niet al aan de bel getrokken en gezegd dat je hoofd er eigenlijk niet naar staat. Omdat je geen spelbreker wil zijn. Bovendien was het gepland en als eenmaal iets gepland staat, wordt er doorgezet, desnoods tegen de klippen omhoog. Waarom kom je niet beter voor jezelf  op in plaats van indirect te communiceren. Ziet hij je soms niet? Hij had ook kunnen voorstellen er een dag alleen op uit te trekken met de kinderen. Maar dan weet hij niets te verzinnen natuurlijk. Zo malen je gedachten en word je steeds bozer. Eigenlijk weet je dat je kritisch naar jezelf moet kijken en eerlijk moet zijn. In plaats van je te gedragen als een mokkend kind. Het is niet terecht om je partner de schuld te geven van je eigen onvermogen helder te communiceren over je behoeften. De ruzie op het terras begon eigenlijk vanochtend al in binnen in je, de kiem was er al voor gelegd. Wat als je het lef hebt dat te zeggen en het goed te maken. Het moment zou zomaar kunnen kantelen in een lach en een plagerij; de steen van het hart.

Herkenbaar? Je kunt altijd omkeren ook al rijdt de trein binnen in je op volle snelheid. Onmogelijk? Kom eens praten samen. We vinden een weg uit de negatieve patronen.

Voorbij de ontrouw

Voorbij de ontrouw

Geplaatst op door Astrid Rickelman
Als iemand zegt: “je bent mij ontrouw geweest”, dan klinkt dat anno 2020 een beetje gedateerd. Als taalgebruik uit het midden van de vorige eeuw. Zoals ook het zweren van eeuwige trouw aan de ander, eerder doet denken aan ridders en koningen in de Middeleeuwen dan aan gewone stervelingen in een liefdesrelatie. Ik hoor in de praktijk ook niet vaak dat deze woorden gebruikt worden. Terwijl vreemdgaan een term is die ik bijna dagelijks hoor. Waarmee meteen de urgentie duidelijk is van een blog over het fenomeen dat de gemoederen tussen partners danig bezig houdt en ze op de rand van de relationele afgrond brengt. Toch is het woord ontrouw erg op zijn plaats in dit verband. De bedrogen partner zal bijna altijd spreken van een vertrouwen dat geschonden is en van het verdriet dat gevoeld wordt omdat de ander niet meer te vertrouwen is. Eigenlijk zeggen partners tegen elkaar dat ze verwachten dat de ander de regels in acht zal nemen die tussen hen op het vlak van intimiteit en seksualiteit gelden. En dat ze daarmee dus trouw zullen zijn aan de gemaakte afspraak. Zoals met elke schending van een afspraak het geval is, is het ook op dit gebied belangrijk te zien of de afspraak door beiden evenzeer gedragen werd. Vaak gaan mensen uit van veronderstelde overeenstemming die onterecht bleek. Eigenlijk zouden stellen er goed aan doen om in het begin van de relatie een aantal gesprekken te wijden aan het onderwerp trouw/ontrouw omdat het één van de belangrijkste pijlers onder een relatie is. Hoe voer je gesprekken daarover zonder dat het begint te lijken op het met elkaar opdreunen van spellingregels of de tafels van 10. Ik doe een voorstel: begin eens te praten over de definitie van trouw en ontrouw. Wat betekent het voor jou eigenlijk? Waarom hecht je eraan? Het zou zo maar eens kunnen dat je verschillende opvattingen hebt over de begrippen of dat de zwaarte of het belang ervan verschilt voor jullie beiden. Ontrouw is voor mij vooral de ander niet meer serieus nemen als gesprekspartner. En daarmee de belangrijkste kwesties niet meer delen met de ander. Ik zie trouw  als trouw zijn aan jezelf. En daarover eerlijk en open communiceren. Ik geloof dat dat de basis is van een veilige verbinding met de ander. Want veiligheid en geborgenheid is natuurlijk het onderliggende doel van trouw zijn aan elkaar. Weten dat je niet alleen bent, dat de ander met lijf en leden bij jou is, aan jou denkt, voor jou voelt. Aan de basis van ontrouw ligt vaak een verwijdering in communicatie ten grondslag. Al lang niet meer precies zeggen hoe het voor je is, de beladen onderwerpen mijden. Niet zeggen dat je merkt dat je je minder aangetrokken voelt tot de ander. Of ontvankelijker wordt voor anderen. Men wil de ander niet kwetsen maar het échte kwetsen begint bij het liegen en het ontkennen en het eromheen draaien. Ik zeg niet dat partners met betere gesprekken over trouw daarmee het hele probleem bij voorbaat al hebben opgelost maar uit de praktijk van elke dag blijkt dat stellen die in staat zijn een open communicatie te onderhouden die respectvol en eerlijk is, minder vatbaar zijn voor verleidingen. En dat ze, als er wel ontrouw in het spel is, een grote kans hebben daar samen overheen te komen. Niet zelden in een kwalitatief betere relatie. Er is een wereld te winnen in goede gesprekken.
Verlies

Verlies

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Velen van ons hebben ergens in het leven een verlies geleden. Ik heb mijn vader verloren die toen bijna 89 jaar oud was, en mijn hond Luna van 16,5 jaar was. De rouw om mijn vader was voor iedereen begrijpelijk. Bij de hond waren er ongetwijfeld mensen die dachten; doe niet zo sentimenteel over een ouwe joekel. Voor mij was haar dood een groot verdriet in mijn leven. Rouw is voor iedereen een heel persoonlijk gegeven. De dood van een dierbare is een groot verlies. Het overlijden van een relatie is ook een aanslag op de gemoedstoestand. Verdriet dient zich in de regel in vlagen aan. Ik heb ook enige realiteitszin. Er komt een dag dat een oud hondje overlijdt. Heel anders is het als iemand een onverwachts wegvalt. en er bovendien geen enkele reden is om er realistisch over te zijn. Ik sta er van versteld dat sommige mensen niet daadwerkelijk waanzinnig worden van verdriet als je ziet wat ze moeten doorstaan. En wie zegt dat ze innerlijk niet stilaan gek aan het worden zijn terwijl ze met een boodschappenkar door de supermarkt lopen en er nog boodschappen in weten te kieperen. En hoe komt zo iemand thuis? Direct maar aan de sterke drank?

Ik weet wel dat de slijter aan mij een goeie zou hebben. Je kunt als stel een overweldigend verlies leiden als er iets gebeurt met de kinderen. Of met broers of zussen of ouders. En het is maar de vraag of je dezelfde beleving hebt bij het drama dat je overkomt. Waarschijnlijker niet dan wel. En waar leer je verdriet te hanteren? Daar zijn wel hulpgroepen voor en die kunnen troost geven en ondersteunen, maar helpt dit voor beide partners? Ik zie stellen die bovenop hun grote verdriet ook nog te kampen hebben met relatieproblemen als gevolg van een drama dat zich in hun leven voltrokken heeft. En ik kan het leed niet verzachten. Ik kan niets veranderen aan de innerlijke pijn die van dag tot dag de beide partners verscheurt. Ik kan wel de rol van tolk op me nemen en daar waar de partners elkaar niet meer vinden in hun relatie, de weg vrij maken naar begrip en erkenning van de manier waarop het verdriet ingrijpt in het leven van de ander. En daarmee in dat van beiden. Het heeft zin om hulp in te roepen als u voelt dat het verdriet leidt tot verwijdering tussen u en uw partner. Mensen die van elkaar houden zijn bij uitstek geschikt om elkaar te troosten maar soms zijn ze ook elkaars spiegel en confronteren ze elkaar met de rauwe werkelijkheid. Er bestaan geen regels voor rouwverwerking. Behalve de regel elkaar heel te laten in het verwerken van de pijn. En de ruimte die de ander er in nodig heeft te respecteren.

Waarheen Waarvoor

Waarheen Waarvoor

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Geloof het of niet maar de tekst van deze begrafeniskraker werd liggend in bad geschreven. Niet door Mieke Telkamp zelf overigens. De man die het in 1971 schreef stelt zich daar dobberend in bad een behoorlijk existentiële vraag: “Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?” Het geheel leverde Mieke een gouden plaat op.

Het zou mooi zijn als we wisten waarheen onze weg leidt. Vaak doen we maar wat en hopen we dat er iets goeds van komt. We voeden onze kinderen op, we gaan aan het werk, we onderhouden relaties met mensen, dieren of de natuur. We hopen op inspiratie en verwerken teleurstellingen en verlies. Het pad is tevens de bestemming, wordt vaak gezegd. Elke stap op ons levenspad is tegelijk het doel er van. Leven in het nu is de kunst! Toch is het fijn om een kompas te hebben op de levensreis. Een innerlijk kompas maakt de weg minder ongewis.

Hoe ontwikkel je een innerlijk kompas? Wat is daarvoor nodig? Een begin kan zijn om goed te kijken naar de waarden die je aanhangt. De waarden die deels voortkomen uit je ouderlijk nest, uit school, vrienden en ervaringen die je hebt opgedaan. Waar hecht je aan? Wat houd je hoog in het leven? Sommige mensen hechten aan familie, tradities, een werkethos, trouw, plicht. Dat zijn geheel andere waarden dan: vrijheid, ruimte, beweging, groei, nieuwsgierigheid. De aarde versus de lucht zou je kunnen zeggen. Geen enkele waarde is goed of fout. Waarden zijn heel persoonlijk. Ze bepalen de manier waarop je je tot dingen verhoudt. Dicht bij je waarden blijven, maakt dat je oorspronkelijk en geaard bent. Dat je te kennen bent in wat voor jou waardevol is. Dat geeft niet alleen houvast aan jezelf. Ook anderen gedijen erin te weten wat ze aan je hebben.

In mijn trajecten besteed ik veel aandacht aan de onderliggende waarden van zowel individuen als stellen. Van daaruit bouwen we verder, op zoek naar inspiratiebronnen, met oog voor rouw en verdriet. We stellen gezamenlijk een levensontwerp op. Geen vastomlijnd rigide ontwerp, geen strak korset. Een holistisch, ruimte creërend concept waarbinnen een individu of een stel het beste van zichzelf kan laten zien, gestoeld op essentiële levenspijlers. We herijken het individuele pad of de relatie en versterken wat er in de grond goed aan is. We doorbreken patronen die groei en harmonie verstoren. En geven gehoor aan de behoeften om liefdevoller, gelukkiger, vrijer, creatiever te zijn.

Waarheen waarvoor wordt daarmee voor mensen een inspirerende vraag in plaats van een wanhopige roep in de woestijn. Je bent van harte welkom op deze reis.

De relatievraag

De relatievraag

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Je zit net met een lekker biertje op de bank, fijne dag achter de rug. Een beetje aangerommeld rond huis, kinderen moe gespeeld en naar bed.  Vrouwlief naast je op de bank. Straks nog filmpje kijken. En dan de blik op je gericht voelen op een manier die alarmbellen laat rinkelen, gevolgd door DE RELATIEVRAAG: HOE VIND JIJ EIGENLIJK DAT HET GAAT TUSSEN ONS?

Red me

De beklemming die zich van je meester maakt is haast ondraaglijk. Je bent gevangen in een horrorscenario. Zelfs de vraag “maakt deze jurk mij niet dik?” is nog maar half zo erg als de RELATIEVRAAG. Er is geen ontsnappen aan maar je houdt je kalm en zegt: ‘Wel goed toch? We zitten toch gezellig?’ Waarop vrouwlief zegt: ‘mmm ja, dat wel ja….’

O God red me, denk je. Nu niet antwoorden en hopen dat ze verder haar mond houdt. Maar nee hoor. “Dus jij vindt het zo wel gezellig?” hoor je en dan moet je wel opzij kijken. Je ziet de licht spottende blik, de afwachtende houding die elk moment kan kantelen naar een regelrecht verwijt. En ja hoor daar komt het: “jij vindt altijd alles wel gezellig!” Hoe is het mogelijk denk je. Ik had geen probleem!  Ik zat met een biertje op de bank! Naast mijn vrouw, gewoon om 21.00 uur na een goeie dag! Nu maakt het niks meer uit wat ik zeg. Ze gaat dit winnen. Ik hou mijn mond.  Ik ga niet mee in de hysterie van de vrijdagavond. Moet ze ongesteld worden? Heeft een vriendin gezegd dat ze een dikke kont heeft? Wat heb ik er mee te maken?

Intussen is vrouwlief aan het los gaan aan haar kant van de bank. Ze vraagt zich hardop af hoe lang ze nog naar jou als zoutzak op de bank moet gaan zitten kijken. Ze ziet haar goede jaren voorbij gaan en zit met een man die haar niet meer ziet. Geen enkel diepgaand gesprek weet te initiëren. Niet dat ze zelf overigens uitblinkt in verheffende gedachten, maar dat komt even niet in haar op. Anderen dansen in hippe clubs met hippe mannen en zij? Zij zit met jou op de bank.

Circus

Ik heb zo te doen met mannen die hierin verzeild raken. Ik ben een vrouw en neem maar van mij aan dat het inderdaad niks met jou te maken heeft. Zelfs als je een suffe man geworden bent die elke godganse avond met een biertje op de bank zit en het allemaal wel gezellig vindt, dan nog heeft deze manier van een gesprek beginnen niets met jou te maken. Maar met het onvermogen van je vrouw om op een volwassen manier te zeggen dat ze iets mist in het leven, of teleurgesteld is in zichzelf of stiekem verliefd is op Brad Pitt. Of er van baalt dat ze zelf een couch potato is.

Welterusten

Weet je wat je moet doen? Direct duidelijk maken dat je niet mee doet vanavond met haar emotie-circus. Dat je de kroeg in gaat en een pilsje gaat pakken met een paar vrienden. Dat je hoopt dat ze lekker slaapt en morgen een beter humeur heeft zodat jullie een lekker dagje kunnen hebben samen.  En haar met een kus welterusten wensen.

Herkenbaar? Klik hier voor de pagina Relatiecoaching

De lustpil voor vrouwen

De lustpil voor vrouwen

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Enige tijd geleden bereikte ons het nieuws van een wonderpil uit (hoe kan het anders) de VS, die het seksuele “nee” van vrouwen zou moeten gaan veranderen in “ja graag!” Bijkomstigheid van de pil is dat deze nare bijwerkingen kent, variërend van slaperigheid en plotselinge dalingen in de bloeddruk tot regelrecht flauwvallen, wat volgens mijn bescheiden idee weinig tot niets bijdraagt aan stomende seks.

En dat is toch de bedoeling van de lust pil; dat ie vrouwen opwekt uit het rijk der seksueel doden en ze aanzet tot veel zin in seks. Afgezien van bovenbeschreven en tal van andere bijwerkingen, is het natuurlijk hilarisch te denken dat een vrouw als een botsauto op de kermis, een pil naar binnen slikt, heur man met verslindende blik aankijkt en los gaat. Neen! Daarmee gaan we er niet komen. Blijft het grote sociale probleem dus gewoon bestaan van vrouwen die maar matig plezier beleven aan seks met hun partner. Uit onderzoek naar seksbeleving bij heteroseksueel partnerschap, blijkt slechts 25% van de vrouwen seks plezierig te vinden. Daarmee hangen onder andere lichamelijke oorzaken samen zoals vaginisme en pijn bij het vrijen. Vrouwen blijken in grote getale door te gaan met het hebben van coïtus ondanks pijn of onvoldoende opwinding terwijl dat juist een voorwaarde is voor pijnloos vrijen.

 

Er heerst nog altijd een taboe op problemen bij het vrijen, los van de schaamte en het ongemak dat er is om seksualiteit bespreekbaar te maken in de relatie en daarbuiten. Het seksuele bewustzijn dat wordt gecreëerd door porno of door sommige media is niet representatief voor de realiteit tussen man en vrouw en zeker niet voor de lustbeleving van veel vrouwen. Zij zouden hun eigen plezier meer voorop moeten stellen en daar duidelijk voor op moeten komen. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die autonoom zijn en zelfwaardering hebben, beduidend meer plezier aan seks beleven.

Ik begeleid veel stellen in het voeren van gesprekken over seks en ik zie dat onder stellen die tien jaar of langere tijd samen zijn, een zekere berusting of ontmoediging heerst om het vaak ingedutte seksleven nieuw leven in te blazen. Oude meubels worden voortdurend gepimpt of met krijtverf opgeleukt maar het versleten seksleven blijft als oma’s fauteuil midden in de kamer staan. Het valt ook niet mee om een constructief gesprek over seks te voeren. Zonder elkaar verwijten naar de kop te smijten of elkaar te kwetsen met uitspraken die men elkaar nooit vergeeft en die op zichzelf al voldoende reden zijn om niet meer te willen vrijen.

Veel mannen en vrouwen in mijn praktijk noemen het ontbreken van spanning en passie als oorzaak voor hun verslechterde seksuele relatie. Niet zelden hebben zij die ( tijdelijk) wel bij een ander gevonden. Dat is niet raar natuurlijk. Een spannende date is al gauw opwindender dan het overbekende. Toch wordt ook dat met de tijd steeds minder. En dan ben je In Monopolie-termen: terug in de gevangenis zonder te cashen bij start. Gelukkig zie ik vaak een verbetering van een relatie. Het is mogelijk de neerwaartse spiraal te doorbreken.

Het plezier terugvinden met elkaar blijkt een eerste stap naar het plezier terugvinden in seks met elkaar. Eerst maar eens een fijn gesprek voeren over iets dat beide partners boeit of prikkelt. Oprechte belangstelling tonen voor elkaar, met aandacht luisteren, een onderhoudende gesprekspartner zijn, benieuwd zijn naar elkaars seksuele gedachten of wensen; het zijn allemaal voorwaarden voor een leuker contact samen. En daar is dus geen pil voor. Dat is wellicht wel chemie tussen partners maar die wordt opgewekt zonder pil. Deels aantrekkingskracht, deels houden van, deels gehecht zijn aan, deels acceptatie van. Een mix van eigenlijk heel gewone dingen maakt dat partners ontvankelijk blijven voor elkaar. Ook seksueel. Wederzijdse aandacht en openhartige gesprekken zijn nog altijd Love Potion no 1!

De beelden regeren

De beelden regeren

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Als een stel voor me zit, zie ik eigenlijk vier mensen: de twee die er werkelijk zitten en de twee die ze voor elkaar zijn geworden. Door niet ingeloste beloften, teleurstellingen, stille avonden, kille nachten. Maar ook door gedeelde vreugde en trots, onvergetelijke reizen, gedeelde ontroering. Al deze momenten zitten als beelden in de hoofden en harten van geliefden. En in ieder gesprek of iedere handeling bestendigen ze het beeld dat ze hebben van elkaar.

Als de wederzijdse beelden niet positief zijn, is het bijna onmogelijk om dat zonder hulp te doorbreken. Je zou jezelf aan je haren uit een moeras moeten kunnen trekken. Het feit dat je door je geliefde niet gezien wordt zoals je bent maakt je boos en machteloos. Het lijkt alsof ieder ander je beter ziet dan diegene  waarmee je je leven deelt. Wat maakt het uit wat je doet of zegt? Je kunt proberen te weerleggen of te duiden of te nuanceren zoveel je wilt, maar voor je gevoel blijft de ander er gewoon zijn of haar eigen beleving bij hebben. Je praat tegen een dove.

Ieder mens wil erkenning, bestendiging van zichzelf. Het is heel belangrijk dat degene aan wie je je ziel en zaligheid toevertrouwt daar zorgvuldig mee omgaat, en met mildheid omgaat met je mindere kanten. Het gevoel hebben dat je niet onder het beeld van jezelf uitkomt, zorgt voor beklemming. Je zit gevangen.

Een goed gesprek over wederzijdse beelden valt niet mee. Overal dreigt ontkenning, sabotage, of de bal terugspelen: “nee jij dan, jij trekt volle zalen!” Toch is het vele malen beter om te proberen te praten dan om niks te zeggen maar intussen wel van alles te denken. Allereerst is het écht wel voelbaar voor de ander wat je vindt. En ten tweede neem je de ander niet serieus. De irritatie en verwijdering die ontstaat als wederzijdse negatieve beelden met elkaar gaan communiceren is niet mals.

In mijn coaching zie je welke beelden je van elkaar hebt en wat de gevolgen daarvan zijn. Als we verder en dieper kijken zien we gelukkig ook de echte persoon eronder. Ik help je om vanuit je oorsprong te communiceren. Het beeld is een cosmetische bovenlaag waaronder de echte persoon schuilgaat. We stoffen de beelden af en zien de geliefde opnieuw tegemoet.

Alles onder controle dames?

Alles onder controle dames?

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Er zijn vrouwen die hun linnengoed en kleren op kleur in de kast hebben liggen. De boeken op alfabet in de boekenkast hebben staan en hun was altijd op grootte aan de waslijn hebben hangen. Controle en vrouwen is een gevaarlijke combinatie. Niet als alle huisgenoten de orde handhaven en geen boeken gaan terugzetten waar ze niet horen. Zo veel moeite is dat toch niet? Nee, maar wordt het ooit leuk?
Wanneer is orde en netheid fijn en geeft het rust in een huis en waar begint het dwangmatige trekken te krijgen? Over het algemeen kunnen mannen er vrij veel van hebben en doen ze redelijk tot vaak hun best om vergaande eisen van hun vrouw omtrent het huishouden in te willigen. Om van het gezeur af te zijn waarschijnlijk. Ik merk dat de vrouwen die behoorlijk gecontroleerd zijn, vaak ook op andere vlakken hoge eisen stellen. Aan zichzelf, hun werk, hun lichaam, de kinderen, de band met vriendinnen, familie. Steeds onder het mom van: ik heb het gewoon graag in orde. Het geeft rust.
Maar eerlijk gezegd dames, ik mag het zeggen, ik ben ook vrouw, staat het jullie van geen kant. En die dames uitgezonderd die vanuit een trauma in hun jeugd, geen andere keuze hebben dan zo gecontroleerd mogelijk te leven, zou elke andere vrouw er vandaag nog mee op moeten houden. Controle wordt vaak verward met rust maar het is niet hetzelfde als rust. 

 


Rust is heerlijk. Een fijne sfeer is heerlijk, een opgeruimd huis is rustiger dan een grote troep. Fijne muziek is heerlijk, comfort en warmte is heerlijk. Het jammere is alleen dat veel vrouwen die over gecontroleerd zijn, er nooit aan toe komen om te genieten van een fijn huis met een fijne sfeer. Genieten gaat sowieso niet goed samen met controle. Laat staan dat het samen gaat met overgave, verrukking, loslaten, rustig luisteren, niets doen of foei! Verveling. Terwijl verveling in mijn ogen één van de meest ondergewaardeerde zielenaangelegenheid is. Maar daarover in een ander artikel meer.

Nee, jij bent zo lekker relaxed zeker! Hoor ik de bozer wordende dames al zeggen tegen me. Nou nee, ook niet altijd. Ik kan me ook druk maken over van alles en nog wat en menig fijne sfeer verzieken op mijn manier. Maar niet per se door een overmaat van controle omdat er geen winst in zit. Je denkt rust te creëren in je hoofd maar je creëert een onverzadigbaar monster voor wie het nooit ordelijk genoeg is. Een monster dat de omgeving terroriseert. En het vervelende is dat het een systeem is dat zichzelf steeds in stand houdt want de beloning is groot. De wereld om je heen is even kloppend gemaakt.

Wat iemand er ook tegenin brengt; als het even perfect is, is het even perfect. Dat het niet lang duurt en dat je intussen verschrikkelijk onaantrekkelijk geworden bent als vrouw, geliefde, minnares, dringt niet werkelijk door of is juist de bedoeling maar dan is alle hoop op een relaxte relatie sowieso vervlogen. Ik heb een vurige vraag aan alle dames die zich aangesproken voelen door deze tekst: denk diep na en probeer te zien waar de winst zit van het steeds maar controle proberen te houden. Wat brengt het je wezenlijk? Waaraan heb je behoefte? Is het liefde? Waardering? Erkenning? Die verdien je ook als je blauwe onderbroeken bij de paarse pyjama’s liggen.
Controledwang kan een manier zijn om niet dichter bij je partner te hoeven komen. Om afstand in te bouwen. Echte nabijheid, intimiteit beangstigt je. Heb het daar eens over als je de moed hebt. Dat zou ontzettend knap zijn en het is je gegund om gewaardeerd en geliefd te worden om wie je bent in plaats van vooral waardering te krijgen voor wat je perfect kunt.