Waarheen Waarvoor

Waarheen Waarvoor

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Geloof het of niet maar de tekst van deze begrafeniskraker werd liggend in bad geschreven. Niet door Mieke Telkamp zelf overigens. De man die het in 1971 schreef stelt zich daar dobberend in bad een behoorlijk existentiële vraag: “Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?” Het geheel leverde Mieke een gouden plaat op.

Het zou mooi zijn als we wisten waarheen onze weg leidt. Vaak doen we maar wat en hopen we dat er iets goeds van komt. We voeden onze kinderen op, we gaan aan het werk, we onderhouden relaties met mensen, dieren of de natuur. We hopen op inspiratie en verwerken teleurstellingen en verlies. Het pad is tevens de bestemming, wordt vaak gezegd. Elke stap op ons levenspad is tegelijk het doel er van. Leven in het nu is de kunst! Toch is het fijn om een kompas te hebben op de levensreis. Een innerlijk kompas maakt de weg minder ongewis.

Hoe ontwikkel je een innerlijk kompas? Wat is daarvoor nodig? Een begin kan zijn om goed te kijken naar de waarden die je aanhangt. De waarden die deels voortkomen uit je ouderlijk nest, uit school, vrienden en ervaringen die je hebt opgedaan. Waar hecht je aan? Wat houd je hoog in het leven? Sommige mensen hechten aan familie, tradities, een werkethos, trouw, plicht. Dat zijn geheel andere waarden dan: vrijheid, ruimte, beweging, groei, nieuwsgierigheid. De aarde versus de lucht zou je kunnen zeggen. Geen enkele waarde is goed of fout. Waarden zijn heel persoonlijk. Ze bepalen de manier waarop je je tot dingen verhoudt. Dicht bij je waarden blijven, maakt dat je oorspronkelijk en geaard bent. Dat je te kennen bent in wat voor jou waardevol is. Dat geeft niet alleen houvast aan jezelf. Ook anderen gedijen erin te weten wat ze aan je hebben.

In mijn trajecten besteed ik veel aandacht aan de onderliggende waarden van zowel individuen als stellen. Van daaruit bouwen we verder, op zoek naar inspiratiebronnen, met oog voor rouw en verdriet. We stellen gezamenlijk een levensontwerp op. Geen vastomlijnd rigide ontwerp, geen strak korset. Een holistisch, ruimte creërend concept waarbinnen een individu of een stel het beste van zichzelf kan laten zien, gestoeld op essentiële levenspijlers. We herijken het individuele pad of de relatie en versterken wat er in de grond goed aan is. We doorbreken patronen die groei en harmonie verstoren. En geven gehoor aan de behoeften om liefdevoller, gelukkiger, vrijer, creatiever te zijn.

Waarheen waarvoor wordt daarmee voor mensen een inspirerende vraag in plaats van een wanhopige roep in de woestijn. Je bent van harte welkom op deze reis.

De beelden regeren

De beelden regeren

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Als een stel voor me zit, zie ik eigenlijk vier mensen: de twee die er werkelijk zitten en de twee die ze voor elkaar zijn geworden. Door niet ingeloste beloften, teleurstellingen, stille avonden, kille nachten. Maar ook door gedeelde vreugde en trots, onvergetelijke reizen, gedeelde ontroering. Al deze momenten zitten als beelden in de hoofden en harten van geliefden. En in ieder gesprek of iedere handeling bestendigen ze het beeld dat ze hebben van elkaar.

Als de wederzijdse beelden niet positief zijn, is het bijna onmogelijk om dat zonder hulp te doorbreken. Je zou jezelf aan je haren uit een moeras moeten kunnen trekken. Het feit dat je door je geliefde niet gezien wordt zoals je bent maakt je boos en machteloos. Het lijkt alsof ieder ander je beter ziet dan diegene  waarmee je je leven deelt. Wat maakt het uit wat je doet of zegt? Je kunt proberen te weerleggen of te duiden of te nuanceren zoveel je wilt, maar voor je gevoel blijft de ander er gewoon zijn of haar eigen beleving bij hebben. Je praat tegen een dove.

Ieder mens wil erkenning, bestendiging van zichzelf. Het is heel belangrijk dat degene aan wie je je ziel en zaligheid toevertrouwt daar zorgvuldig mee omgaat, en met mildheid omgaat met je mindere kanten. Het gevoel hebben dat je niet onder het beeld van jezelf uitkomt, zorgt voor beklemming. Je zit gevangen.

Een goed gesprek over wederzijdse beelden valt niet mee. Overal dreigt ontkenning, sabotage, of de bal terugspelen: “nee jij dan, jij trekt volle zalen!” Toch is het vele malen beter om te proberen te praten dan om niks te zeggen maar intussen wel van alles te denken. Allereerst is het écht wel voelbaar voor de ander wat je vindt. En ten tweede neem je de ander niet serieus. De irritatie en verwijdering die ontstaat als wederzijdse negatieve beelden met elkaar gaan communiceren is niet mals.

In mijn coaching zie je welke beelden je van elkaar hebt en wat de gevolgen daarvan zijn. Als we verder en dieper kijken zien we gelukkig ook de echte persoon eronder. Ik help je om vanuit je oorsprong te communiceren. Het beeld is een cosmetische bovenlaag waaronder de echte persoon schuilgaat. We stoffen de beelden af en zien de geliefde opnieuw tegemoet.

Flow

Flow

Geplaatst op door Astrid Rickelman

In de late avond of vroege nacht luister ik geregeld naar muziek op Spotify. Ik begin ergens en eindig compleet ergens anders. Het gebeurt dat ik opeens Suzanne Vega weer luister: Marlene’s wall, of The Cocteau Twins met Lorelei (heel hard in de koptelefoon). Ik koester die momenten omdat ze me een flow geven die met weinig anders vergelijkbaar is. Ik zie mijzelf tot grootse dingen in staat bij het beluisteren van goede muziek. Tijdens een vrijpartij ervaren we die flow als het goed is, of op een feest als alles klopt (er lekkere wijn is, de muziek goed is en de mensen onderhoudend zijn). Of in een gezelschap waarin we ons geliefd en gekoesterd voelen. Achterover leunen in een stoel en er gewoon kunnen zijn.

Ik kan een woord horen en het gevoel ervaren. Het Duitse woord Zärtlichkeit is werkelijk prachtig. Ik vind de Duitse taal sowieso prachtig. Die flow die ik beschrijf gaat over aanwezig zijn in het moment. Helemaal in beslag genomen worden door iets wat beroert, aanzet tot een streven of een lief gebaar. De flow maakt het beste in ons los. Zoals de liefde zou kunnen doen. Opgaan in de ander, in het moment boven het leven uit stijgen. Of er middenin gegooid worden. En ik weet niet eens wat ik precies onder Liefde versta, terwijl ik er toch mijn werk van heb gemaakt om er iedere dag goed naar te kijken.

Ik heb moeten leren, en ik ben er intussen goed in, dat niet alles te delen is. Dat er veel momenten in een mensenleven zijn, niet alleen een flow, die alleen beleefd worden. Niet noodzakelijk omdat er niemand in de buurt is, maar eenvoudigweg omdat veel van onze zielenroerselen precies dat zijn: zielenroerselen. Geen openbare gedachten of mededelingen. Terwijl de liefde ook wel heel erg gaat over delen en verbinden. Hoe verhoudt zich dat tot elkaar? Hoe ben je een god in het diepst van je gedachten en tegelijk nog iemand die opgaat in de ander?

Ik pleit voor het opzoeken van de vrije ruimte. Voor het beleven van heimelijke genoegens zoals je verliezen in muziek, en desnoods met een bezemsteel als microfoon hard mee zingen op “Show me the way” van Peter Framton. Omdat het je leert vrij te denken, vrij te bewegen. Te associëren met beelden zodat het repertoire waaruit je put groter wordt. Iedereen die naar je luistert, verdient het om geboeid te worden. Je liefdespartner in het bijzonder. Bedien je van kleurrijke beelden, put rijkelijk uit muziek, films en gedichten. Ben fantasievol en leef overeenkomstig. Leg flow in jezelf aan en kijk wat er om je heen begint te gebeuren. Kijk eens ergens van op. Verwonder je over kunstwerken. Bewonder openlijk een ieder die je dag, in welke opzicht dan ook, weet te beïnvloeden. Ook die trage slak die in een lelijke kleine auto voor je rijdt terwijl je haast hebt. Bespeur de verleiding die zich meester van je maakt. Waar is je fatsoen?

Ga je te buiten aan drank, seks, eten, kleding, zon of zonnebank, huilen, lachen, zeuren, en verman je daarna. En weet: het is niets meer of minder dan leven. Liefhebben is de flow die er uit rolt. Let maar op.