Verlies

Verlies

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Velen van ons hebben ergens in het leven een verlies geleden. Ik heb mijn vader verloren die toen bijna 89 jaar oud was, en mijn hond Luna van 16,5 jaar was. De rouw om mijn vader was voor iedereen begrijpelijk. Bij de hond waren er ongetwijfeld mensen die dachten; doe niet zo sentimenteel over een ouwe joekel. Voor mij was haar dood een groot verdriet in mijn leven. Rouw is voor iedereen een heel persoonlijk gegeven. De dood van een dierbare is een groot verlies. Het overlijden van een relatie is ook een aanslag op de gemoedstoestand. Verdriet dient zich in de regel in vlagen aan. Ik heb ook enige realiteitszin. Er komt een dag dat een oud hondje overlijdt. Heel anders is het als iemand een onverwachts wegvalt. en er bovendien geen enkele reden is om er realistisch over te zijn. Ik sta er van versteld dat sommige mensen niet daadwerkelijk waanzinnig worden van verdriet als je ziet wat ze moeten doorstaan. En wie zegt dat ze innerlijk niet stilaan gek aan het worden zijn terwijl ze met een boodschappenkar door de supermarkt lopen en er nog boodschappen in weten te kieperen. En hoe komt zo iemand thuis? Direct maar aan de sterke drank?

Ik weet wel dat de slijter aan mij een goeie zou hebben. Je kunt als stel een overweldigend verlies leiden als er iets gebeurt met de kinderen. Of met broers of zussen of ouders. En het is maar de vraag of je dezelfde beleving hebt bij het drama dat je overkomt. Waarschijnlijker niet dan wel. En waar leer je verdriet te hanteren? Daar zijn wel hulpgroepen voor en die kunnen troost geven en ondersteunen, maar helpt dit voor beide partners? Ik zie stellen die bovenop hun grote verdriet ook nog te kampen hebben met relatieproblemen als gevolg van een drama dat zich in hun leven voltrokken heeft. En ik kan het leed niet verzachten. Ik kan niets veranderen aan de innerlijke pijn die van dag tot dag de beide partners verscheurt. Ik kan wel de rol van tolk op me nemen en daar waar de partners elkaar niet meer vinden in hun relatie, de weg vrij maken naar begrip en erkenning van de manier waarop het verdriet ingrijpt in het leven van de ander. En daarmee in dat van beiden. Het heeft zin om hulp in te roepen als u voelt dat het verdriet leidt tot verwijdering tussen u en uw partner. Mensen die van elkaar houden zijn bij uitstek geschikt om elkaar te troosten maar soms zijn ze ook elkaars spiegel en confronteren ze elkaar met de rauwe werkelijkheid. Er bestaan geen regels voor rouwverwerking. Behalve de regel elkaar heel te laten in het verwerken van de pijn. En de ruimte die de ander er in nodig heeft te respecteren.

Alles onder controle dames?

Alles onder controle dames?

Geplaatst op door Astrid Rickelman

Er zijn vrouwen die hun linnengoed en kleren op kleur in de kast hebben liggen. De boeken op alfabet in de boekenkast hebben staan en hun was altijd op grootte aan de waslijn hebben hangen. Controle en vrouwen is een gevaarlijke combinatie. Niet als alle huisgenoten de orde handhaven en geen boeken gaan terugzetten waar ze niet horen. Zo veel moeite is dat toch niet? Nee, maar wordt het ooit leuk?
Wanneer is orde en netheid fijn en geeft het rust in een huis en waar begint het dwangmatige trekken te krijgen? Over het algemeen kunnen mannen er vrij veel van hebben en doen ze redelijk tot vaak hun best om vergaande eisen van hun vrouw omtrent het huishouden in te willigen. Om van het gezeur af te zijn waarschijnlijk. Ik merk dat de vrouwen die behoorlijk gecontroleerd zijn, vaak ook op andere vlakken hoge eisen stellen. Aan zichzelf, hun werk, hun lichaam, de kinderen, de band met vriendinnen, familie. Steeds onder het mom van: ik heb het gewoon graag in orde. Het geeft rust.
Maar eerlijk gezegd dames, ik mag het zeggen, ik ben ook vrouw, staat het jullie van geen kant. En die dames uitgezonderd die vanuit een trauma in hun jeugd, geen andere keuze hebben dan zo gecontroleerd mogelijk te leven, zou elke andere vrouw er vandaag nog mee op moeten houden. Controle wordt vaak verward met rust maar het is niet hetzelfde als rust. 

 


Rust is heerlijk. Een fijne sfeer is heerlijk, een opgeruimd huis is rustiger dan een grote troep. Fijne muziek is heerlijk, comfort en warmte is heerlijk. Het jammere is alleen dat veel vrouwen die over gecontroleerd zijn, er nooit aan toe komen om te genieten van een fijn huis met een fijne sfeer. Genieten gaat sowieso niet goed samen met controle. Laat staan dat het samen gaat met overgave, verrukking, loslaten, rustig luisteren, niets doen of foei! Verveling. Terwijl verveling in mijn ogen één van de meest ondergewaardeerde zielenaangelegenheid is. Maar daarover in een ander artikel meer.

Nee, jij bent zo lekker relaxed zeker! Hoor ik de bozer wordende dames al zeggen tegen me. Nou nee, ook niet altijd. Ik kan me ook druk maken over van alles en nog wat en menig fijne sfeer verzieken op mijn manier. Maar niet per se door een overmaat van controle omdat er geen winst in zit. Je denkt rust te creëren in je hoofd maar je creëert een onverzadigbaar monster voor wie het nooit ordelijk genoeg is. Een monster dat de omgeving terroriseert. En het vervelende is dat het een systeem is dat zichzelf steeds in stand houdt want de beloning is groot. De wereld om je heen is even kloppend gemaakt.

Wat iemand er ook tegenin brengt; als het even perfect is, is het even perfect. Dat het niet lang duurt en dat je intussen verschrikkelijk onaantrekkelijk geworden bent als vrouw, geliefde, minnares, dringt niet werkelijk door of is juist de bedoeling maar dan is alle hoop op een relaxte relatie sowieso vervlogen. Ik heb een vurige vraag aan alle dames die zich aangesproken voelen door deze tekst: denk diep na en probeer te zien waar de winst zit van het steeds maar controle proberen te houden. Wat brengt het je wezenlijk? Waaraan heb je behoefte? Is het liefde? Waardering? Erkenning? Die verdien je ook als je blauwe onderbroeken bij de paarse pyjama’s liggen.
Controledwang kan een manier zijn om niet dichter bij je partner te hoeven komen. Om afstand in te bouwen. Echte nabijheid, intimiteit beangstigt je. Heb het daar eens over als je de moed hebt. Dat zou ontzettend knap zijn en het is je gegund om gewaardeerd en geliefd te worden om wie je bent in plaats van vooral waardering te krijgen voor wat je perfect kunt.

De Bikini-kwestie

De Bikini-kwestie

Geplaatst op door Astrid Rickelman

De zomer komt eraan, we kunnen zowaar naar buiten. We gokken er maar op dat er een langere periode van zon, strand en zee aan zit te komen. Met in het kielzog daarvan de jaarlijkse bikini-kwestie.

Voor de vrouwen die zich daarmee bezig houden. Voor de gelukkige of gewoonweg nuchtere zielen die er geen energie in gaan steken, is er natuurlijk helemaal geen bikini-kwestie, dat spreekt. Ik zelf ben de dunste niet. De dikste ook niet maar ik kan niet zeggen dat ik er geen omkijken naar heb want het komt toch wel nauw met mijn bikini. Of badpak. Maar met een badpak  ben ik eigenlijk al aan het capituleren. Dan geef ik mij over aan de zwaartekracht. Strand en zwembad worden het domein van de anderen. De jonge slanke dames.  Dus een badpak kan altijd nog en dan koop ik er meteen ook  een badmuts met plastic margrieten bij.

De bikini die ik de afgelopen 3 jaar droeg, kan echt niet meer ook al heb ik eerst wel goed gekeken of het niet meeviel. Dat deed het niet en nu ga ik een andere kopen, met tienerdochter die niet te beroerd is om als kritische noot mee te gaan. Waar zal ik op gaan letten? Zal ik er één nemen met figuur-corrigerende eigenschappen? Zo één die alle zwakke plekken maskeert? Zodat de vetrolletjes er rond je nek uitfloepen? Nee, een gewone zwarte? Hmm, ik zie mijn metgezel al fronsen.

Belangrijk is natuurlijk het doel van alles in gedachten te houden. Wat wil ik eigenlijk bereiken met mijn bikini? Dat hij niet afzakt na een duik in zee (als ik daar aan toe kom). Da’s natuurlijk heel praktisch gedacht. Er spelen andere, belangrijkere zaken. Zoals daar zijn: hoe zie ik er uit in mijn bikini? Kan ik zonder blikken of blozen langs de kustlijn wandelen? Kan ik met opgeheven hoofd een blikje bier en een friet speciaal halen in de strandtent? Kan ik enigszins charmant achter mijn dochter aan de zee in huppelen? Of moet ik dat sowieso niet doen?

Allemaal belangrijke vragen in dit verband. Ook al weet ik dat het om mijn bij tijd en wijle mooie innerlijk gaat. Om de jaren die zichtbaar worden op mijn gezicht en lijf en die ontelbare schatten van ervaring herbergen. Om de liefde van mijn liefsten die niet op een vetrol meer of minder kijken. De honden kan het ook vrij weinig schelen trouwens. Het gaat om de beauty within. Uit onderzoeken weten we inmiddels dat mannen niet zo nauw kijken. Blijven alleen de ANDERE VROUWEN over. Die zien natuurlijk wel alles. Zelf hebben ze waarschijnlijk net zo voor de spiegel gestaan als ik en dat weten we donders goed van elkaar.

Ik stel daarom voor dat we elkaar deze zomer openlijk bewonderend tegemoet treden op strand, zwembad, terras en plein. Dat we als vrouwen laten zien dat het ons helemaal niks kan schelen hoe de ander erbij loopt. Dat we alleen maar zien of de ander het leuk heeft en zich goed voelt. Het kan geen kwaad zo ook naar mannen te kijken want ook zij staan te wikken en wegen voor de spiegel met hun Speedo of bloemenbroek. Als we elkaar tegenkomen deze zomer knikken we alwetend en bestellen nog een grote ijsco. Afgesproken?