In de late avond of vroege nacht luister ik geregeld naar muziek op Spotify. Ik begin ergens en eindig compleet ergens anders. Het gebeurt dat ik opeens Suzanne Vega weer luister: Marlene’s wall, of The Cocteau Twins met Lorelei (heel hard in de koptelefoon). Ik koester die momenten omdat ze me een flow geven die met weinig anders vergelijkbaar is. Ik zie mijzelf tot grootse dingen in staat bij het beluisteren van goede muziek. Tijdens een vrijpartij ervaren we die flow als het goed is, of op een feest als alles klopt (er lekkere wijn is, de muziek goed is en de mensen onderhoudend zijn). Of in een gezelschap waarin we ons geliefd en gekoesterd voelen. Achterover leunen in een stoel en er gewoon kunnen zijn.

Ik kan een woord horen en het gevoel ervaren. Het Duitse woord Zärtlichkeit is werkelijk prachtig. Ik vind de Duitse taal sowieso prachtig. Die flow die ik beschrijf gaat over aanwezig zijn in het moment. Helemaal in beslag genomen worden door iets wat beroert, aanzet tot een streven of een lief gebaar. De flow maakt het beste in ons los. Zoals de liefde zou kunnen doen. Opgaan in de ander, in het moment boven het leven uit stijgen. Of er middenin gegooid worden. En ik weet niet eens wat ik precies onder Liefde versta, terwijl ik er toch mijn werk van heb gemaakt om er iedere dag goed naar te kijken.

Ik heb moeten leren, en ik ben er intussen goed in, dat niet alles te delen is. Dat er veel momenten in een mensenleven zijn, niet alleen een flow, die alleen beleefd worden. Niet noodzakelijk omdat er niemand in de buurt is, maar eenvoudigweg omdat veel van onze zielenroerselen precies dat zijn: zielenroerselen. Geen openbare gedachten of mededelingen. Terwijl de liefde ook wel heel erg gaat over delen en verbinden. Hoe verhoudt zich dat tot elkaar? Hoe ben je een god in het diepst van je gedachten en tegelijk nog iemand die opgaat in de ander?

Ik pleit voor het opzoeken van de vrije ruimte. Voor het beleven van heimelijke genoegens zoals je verliezen in muziek, en desnoods met een bezemsteel als microfoon hard mee zingen op “Show me the way” van Peter Framton. Omdat het je leert vrij te denken, vrij te bewegen. Te associëren met beelden zodat het repertoire waaruit je put groter wordt. Iedereen die naar je luistert, verdient het om geboeid te worden. Je liefdespartner in het bijzonder. Bedien je van kleurrijke beelden, put rijkelijk uit muziek, films en gedichten. Ben fantasievol en leef overeenkomstig. Leg flow in jezelf aan en kijk wat er om je heen begint te gebeuren. Kijk eens ergens van op. Verwonder je over kunstwerken. Bewonder openlijk een ieder die je dag, in welke opzicht dan ook, weet te beïnvloeden. Ook die trage slak die in een lelijke kleine auto voor je rijdt terwijl je haast hebt. Bespeur de verleiding die zich meester van je maakt. Waar is je fatsoen?

Ga je te buiten aan drank, seks, eten, kleding, zon of zonnebank, huilen, lachen, zeuren, en verman je daarna. En weet: het is niets meer of minder dan leven. Liefhebben is de flow die er uit rolt. Let maar op.