Als iemand zegt: “je bent mij ontrouw geweest”, dan klinkt dat anno 2020 een beetje gedateerd. Als taalgebruik uit het midden van de vorige eeuw. Zoals ook het zweren van eeuwige trouw aan de ander, eerder doet denken aan ridders en koningen in de Middeleeuwen dan aan gewone stervelingen in een liefdesrelatie. Ik hoor in de praktijk ook niet vaak dat deze woorden gebruikt worden. Terwijl vreemdgaan een term is die ik bijna dagelijks hoor. Waarmee meteen de urgentie duidelijk is van een blog over het fenomeen dat de gemoederen tussen partners danig bezig houdt en ze op de rand van de relationele afgrond brengt. Toch is het woord ontrouw erg op zijn plaats in dit verband. De bedrogen partner zal bijna altijd spreken van een vertrouwen dat geschonden is en van het verdriet dat gevoeld wordt omdat de ander niet meer te vertrouwen is. Eigenlijk zeggen partners tegen elkaar dat ze verwachten dat de ander de regels in acht zal nemen die tussen hen op het vlak van intimiteit en seksualiteit gelden. En dat ze daarmee dus trouw zullen zijn aan de gemaakte afspraak. Zoals met elke schending van een afspraak het geval is, is het ook op dit gebied belangrijk te zien of de afspraak door beiden evenzeer gedragen werd. Vaak gaan mensen uit van veronderstelde overeenstemming die onterecht bleek. Eigenlijk zouden stellen er goed aan doen om in het begin van de relatie een aantal gesprekken te wijden aan het onderwerp trouw/ontrouw omdat het één van de belangrijkste pijlers onder een relatie is. Hoe voer je gesprekken daarover zonder dat het begint te lijken op het met elkaar opdreunen van spellingregels of de tafels van 10. Ik doe een voorstel: begin eens te praten over de definitie van trouw en ontrouw. Wat betekent het voor jou eigenlijk? Waarom hecht je eraan? Het zou zo maar eens kunnen dat je verschillende opvattingen hebt over de begrippen of dat de zwaarte of het belang ervan verschilt voor jullie beiden. Ontrouw is voor mij vooral de ander niet meer serieus nemen als gesprekspartner. En daarmee de belangrijkste kwesties niet meer delen met de ander. Ik zie trouw  als trouw zijn aan jezelf. En daarover eerlijk en open communiceren. Ik geloof dat dat de basis is van een veilige verbinding met de ander. Want veiligheid en geborgenheid is natuurlijk het onderliggende doel van trouw zijn aan elkaar. Weten dat je niet alleen bent, dat de ander met lijf en leden bij jou is, aan jou denkt, voor jou voelt. Aan de basis van ontrouw ligt vaak een verwijdering in communicatie ten grondslag. Al lang niet meer precies zeggen hoe het voor je is, de beladen onderwerpen mijden. Niet zeggen dat je merkt dat je je minder aangetrokken voelt tot de ander. Of ontvankelijker wordt voor anderen. Men wil de ander niet kwetsen maar het échte kwetsen begint bij het liegen en het ontkennen en het eromheen draaien. Ik zeg niet dat partners met betere gesprekken over trouw daarmee het hele probleem bij voorbaat al hebben opgelost maar uit de praktijk van elke dag blijkt dat stellen die in staat zijn een open communicatie te onderhouden die respectvol en eerlijk is, minder vatbaar zijn voor verleidingen. En dat ze, als er wel ontrouw in het spel is, een grote kans hebben daar samen overheen te komen. Niet zelden in een kwalitatief betere relatie. Er is een wereld te winnen in goede gesprekken.