Ergens in een café of supermarkt of feest of kerk of werkoverleg of kantine of in een file, heb je een blik en een glimlach gedeeld met een ander. Onbekende of bekende, we laten het in het midden. En er is maar één persoon op de wereld die weet wat dat betekende. Het vereist wel enige zelfkennis om te duiden wat er in jezelf gebeurde tijdens de uitwisseling met die ander. Was het een beleefde glimlach? Of een verwachtingsvolle? Of een neutrale of boer met kiespijn glimlach? Werd je geraakt tijdens het moment? Alleen jijzelf weet dat. En dat te weten betekent nog niet dat je dat gaat meedelen aan anderen. Aan je partner bijvoorbeeld. Hoeveel mensen gaan ‘s avonds naar huis en antwoorden dan op de alom bekende vraag: En hoe was …….? “Nou, ik heb tijdens het eten van mijn soep in de kantine geglimlacht naar een man die op dat moment een yoghurtje pakte en ik moet zeggen dat er zich een gevoel van me meester maakte wat ik op zijn fatsoenlijkst warme belangstelling, en op zijn eerlijkst, brute aantrekkingskracht zou willen noemen, en ik kijk nu al uit naar de lunch van morgen”.

Dat zou het avondeten danig verstoren neem ik aan. Tenminste in veel relaties. En toch zou het precies zo kunnen zijn voor jou en weet je dat eigenlijk al donders goed. Stel dan dat de kerstborrel op het werk in aantocht is, of de Sint, en je verwacht een informeel samenzijn met die fijne collega, dan kun je natuurlijk beter niets gezegd hebben over die eerste glimlach. Je ziet de vragen van het thuisfront al aankomen: en was die ene van de kantine er ook? En hebben jullie gepraat? (de vrouwelijke partner: en hoe ziet ze er uit?) En voel je nou iets voor die collega, is hij/zij getrouwd? Vind je haar aantrekkelijk?

Heb je daar zin in? Nee. Beter nog even voor je houden dus. En wie weet, de volgende keer vind je er niets meer aan en dan zou je alles voor niks op zijn kop bben staan.

Alleen is het nu zo dat die ander eigenlijk wel heel leuk is, ook een tweede keer en een derde keer. Er wordt inmiddels voluit gelachen naar elkaar en de blikken duren langer en zijn intenser. En op de kerstborrel is het een kleine moeite om ook een rode wijn voor die ander mee te nemen van de bar. Eenmaal in gesprek komen er best wel zinnige en verassende dingen uit, van dichtbij is de aantrekking nog sterker en dit alles lijkt wederzijds ervaren te worden. Wat nu verteld bij het thuiskomen bij de eigen partner? Op de vraag: En hoe was…?

“Nou, eigenlijk begin ik smoorverliefd te worden op een collega, ik zou het liefst eerste en tweede kerstdag tot en met 3 januari in een besneeuwde berghut in de Alpen met hem/haar willen doorbrengen, liggend op een berenvel voor de open haard”, lijkt je ook niet het beste antwoord van de eeuw. En toch is het waar. Ben je nu al aan het liegen? Bedrieg je je partner heimelijk? Feitelijk gesproken niet maar er ontstaat een mogelijkheid in je binnenste om die ander toe te laten.

Mannen en vrouwen die bij mij  komen en vertellen over een affaire die ze in het geheim gehad hebben, herkennen allen het punt waarop ze diep van binnen wisten dat er plat gezegd, stront aan de knikker was. Bijna allen hebben ze momenten laten lopen waarop ze in een eerlijk maar moeilijk gesprek met hun partner, hadden kunnen vertellen over een verliefdheid op een ander. Zonder de maandenlange leugens, het dubbelleven, de ontkenningen, de schuld, de schaamte. Bedrogen partners zullen vaak zeggen: het feit dat er tegen me gelogen is, vind ik het ergste. Maandenlang voor de gek gehouden zijn, dat kwetst me het meest. Natuurlijk staat een relatie op zijn kop als je thuis gaat vertellen dat je verliefd bent op een ander. Sommige verliefdheden dienen als signaal en laten zien waar je in de relatie met je eigen partner niet meer gelukkig bent. Andere verliefdheden luiden een nieuw leven in; je voelt dat de ander een nieuwe levenspartner zou kunnen worden. En dat is heel erg bedreigend voor je huidige relatie.

Wat is nu het punt waarop je thuis gaat vertellen wat je overkomt? Eenmaal de verliefdheid consumerend, ben je te laat. Dan zeil je van de ene leugen in de andere en kun je nog hopen dat het een periode in je leven is die overgaat en nooit zichtbaar wordt. Dat is vaak ijdele hoop. Bovendien tekent een verliefdheid. Je bent afwezig, geïrriteerd, fel over afspraken die buitenshuis gepland staan en pertinent door moeten gaan, minder geïnteresseerd in seks met de eigen partner. Ik bedoel, het valt nogal op. Eigenlijk kun je dit alles alleen voorkomen door in een heel vroeg stadium, ja misschien wel bij de glimlach in de kantine, thuis te vertellen wat je is overkomen. De kans op een daadwerkelijke affaire met die persoon wordt daarmee wel kleiner en soms wil je doorgaan met een avontuur. Te veel openheid komt dan niet uit. Daarbij komt zelfinzicht en vooruitzien erg goed van pas.

Het gaat er niet om dat ik als een moraalridder ga vertellen wat je wel en niet moet doen bij het bespeuren van een verliefdheid op een ander. Belangrijk is te beseffen dat je liefdespartner een eigen privé domein heeft en dat je dat dient te respecteren. Veel zaken spelen zich op zielenniveau af, zeker ook verliefdheden op anderen. Belangrijk is ook dat jij zelf als liefdespartner serieus genomen wilt worden. Dat je mag verwachten dat er niet tegen je gelogen wordt. Dat je in staat geacht mag worden ook moeilijke dingen aan te horen. Op basis van respect en integriteit (ook tegenover degene op wie je verliefd bent geworden!) kun je als stel in open gesprekken zien waar de verleiding of het gemis heeft gezeten. Verdiepte gesprekken over onderwerpen als verlangen, dromen, aantrekking, geboeid zijn, levenspad enzovoorts kunnen een stel ook weer helen. Ik begeleid dat soort gesprekken en ik zie vaak dat een stel er gelouterd en sterk uit tevoorschijn komt. Makkelijk is het allemaal niet, maar zeker de moeite waard omdat het leven er uiteindelijk rijker van wordt.

Hebt u belangstelling voor mijn aanbod? Klik hier voor meer informatie over onze coachende aanpak van relatietherapie