De relatievraag

De relatievraag

Je zit net met een lekker biertje op de bank, fijne dag achter de rug. Een beetje aangerommeld rond huis, kinderen moe gespeeld en naar bed.  Vrouwlief naast je op de bank. Straks nog filmpje kijken. En dan de blik op je gericht voelen op een manier die alarmbellen laat rinkelen, gevolgd door DE RELATIEVRAAG: HOE VIND JIJ EIGENLIJK DAT HET GAAT TUSSEN ONS?

Red me

De beklemming die zich van je meester maakt is haast ondraaglijk. Je bent gevangen in een horrorscenario. Zelfs de vraag “maakt deze jurk mij niet dik?” is nog maar half zo erg als de RELATIEVRAAG. Er is geen ontsnappen aan maar je houdt je kalm en zegt: ‘Wel goed toch? We zitten toch gezellig?’ Waarop vrouwlief zegt: ‘mmm ja, dat wel ja….’

O God red me, denk je. Nu niet antwoorden en hopen dat ze verder haar mond houdt. Maar nee hoor. “Dus jij vindt het zo wel gezellig?” hoor je en dan moet je wel opzij kijken. Je ziet de licht spottende blik, de afwachtende houding die elk moment kan kantelen naar een regelrecht verwijt. En ja hoor daar komt het: “jij vindt altijd alles wel gezellig!” Hoe is het mogelijk denk je. Ik had geen probleem!  Ik zat met een biertje op de bank! Naast mijn vrouw, gewoon om 21.00 uur na een goeie dag! Nu maakt het niks meer uit wat ik zeg. Ze gaat dit winnen. Ik hou mijn mond.  Ik ga niet mee in de hysterie van de vrijdagavond. Moet ze ongesteld worden? Heeft een vriendin gezegd dat ze een dikke kont heeft? Wat heb ik er mee te maken?

Intussen is vrouwlief aan het los gaan aan haar kant van de bank. Ze vraagt zich hardop af hoe lang ze nog naar jou als zoutzak op de bank moet gaan zitten kijken. Ze ziet haar goede jaren voorbij gaan en zit met een man die haar niet meer ziet. Geen enkel diepgaand gesprek weet te initiëren. Niet dat ze zelf overigens uitblinkt in verheffende gedachten, maar dat komt even niet in haar op. Anderen dansen in hippe clubs met hippe mannen en zij? Zij zit met jou op de bank.

Circus

Ik heb zo te doen met mannen die hierin verzeild raken. Ik ben een vrouw en neem maar van mij aan dat het inderdaad niks met jou te maken heeft. Zelfs als je een suffe man geworden bent die elke godganse avond met een biertje op de bank zit en het allemaal wel gezellig vindt, dan nog heeft deze manier van een gesprek beginnen niets met jou te maken. Maar met het onvermogen van je vrouw om op een volwassen manier te zeggen dat ze iets mist in het leven, of teleurgesteld is in zichzelf of stiekem verliefd is op Brad Pitt. Of er van baalt dat ze zelf een couch potato is.

Welterusten

Weet je wat je moet doen? Direct duidelijk maken dat je niet mee doet vanavond met haar emotie-circus. Dat je de kroeg in gaat en een pilsje gaat pakken met een paar vrienden. Dat je hoopt dat ze lekker slaapt en morgen een beter humeur heeft zodat jullie een lekker dagje kunnen hebben samen.  En haar met een kus welterusten wensen.

Herkenbaar? Klik hier voor de pagina Relatiecoaching

De beelden regeren

De beelden regeren

Als een stel voor me zit, zie ik eigenlijk vier mensen: de twee die er werkelijk zitten en de twee die ze voor elkaar zijn geworden. Door niet ingeloste beloften, teleurstellingen, stille avonden, kille nachten. Maar ook door gedeelde vreugde en trots, onvergetelijke reizen, gedeelde ontroering. Al deze momenten zitten als beelden in de hoofden en harten van geliefden. En in ieder gesprek of iedere handeling bestendigen ze het beeld dat ze hebben van elkaar.

Als de wederzijdse beelden niet positief zijn, is het bijna onmogelijk om dat zonder hulp te doorbreken. Je zou jezelf aan je haren uit een moeras moeten kunnen trekken. Het feit dat je door je geliefde niet gezien wordt zoals je bent maakt je boos en machteloos. Het lijkt alsof ieder ander je beter ziet dan diegene  waarmee je je leven deelt. Wat maakt het uit wat je doet of zegt? Je kunt proberen te weerleggen of te duiden of te nuanceren zoveel je wilt, maar voor je gevoel blijft de ander er gewoon zijn of haar eigen beleving bij hebben. Je praat tegen een dove.

Ieder mens wil erkenning, bestendiging van zichzelf. Het is heel belangrijk dat degene aan wie je je ziel en zaligheid toevertrouwt daar zorgvuldig mee omgaat, en met mildheid omgaat met je mindere kanten. Het gevoel hebben dat je niet onder het beeld van jezelf uitkomt, zorgt voor beklemming. Je zit gevangen.

Een goed gesprek over wederzijdse beelden valt niet mee. Overal dreigt ontkenning, sabotage, of de bal terugspelen: “nee jij dan, jij trekt volle zalen!” Toch is het vele malen beter om te proberen te praten dan om niks te zeggen maar intussen wel van alles te denken. Allereerst is het écht wel voelbaar voor de ander wat je vindt. En ten tweede neem je de ander niet serieus. De irritatie en verwijdering die ontstaat als wederzijdse negatieve beelden met elkaar gaan communiceren is niet mals.

In mijn coaching zie je welke beelden je van elkaar hebt en wat de gevolgen daarvan zijn. Als we verder en dieper kijken zien we gelukkig ook de echte persoon eronder. Ik help je om vanuit je oorsprong te communiceren. Het beeld is een cosmetische bovenlaag waaronder de echte persoon schuilgaat. We stoffen de beelden af en zien de geliefde opnieuw tegemoet.

Die glimlach, en toen…

Die glimlach, en toen…

Ergens in een café of supermarkt of feest of kerk of werkoverleg of kantine of in een file, heb je een blik en een glimlach gedeeld met een ander. Onbekende of bekende, we laten het in het midden. En er is maar één persoon op de wereld die weet wat dat betekende. Het vereist wel enige zelfkennis om te duiden wat er in jezelf gebeurde tijdens de uitwisseling met die ander. Was het een beleefde glimlach? Of een verwachtingsvolle? Of een neutrale of boer met kiespijn glimlach? Werd je geraakt tijdens het moment? Alleen jijzelf weet dat. En dat te weten betekent nog niet dat je dat gaat meedelen aan anderen. Aan je partner bijvoorbeeld. Hoeveel mensen gaan ‘s avonds naar huis en antwoorden dan op de alom bekende vraag: En hoe was …….? “Nou, ik heb tijdens het eten van mijn soep in de kantine geglimlacht naar een man die op dat moment een yoghurtje pakte en ik moet zeggen dat er zich een gevoel van me meester maakte wat ik op zijn fatsoenlijkst warme belangstelling, en op zijn eerlijkst, brute aantrekkingskracht zou willen noemen, en ik kijk nu al uit naar de lunch van morgen”.

Dat zou het avondeten danig verstoren neem ik aan. Tenminste in veel relaties. En toch zou het precies zo kunnen zijn voor jou en weet je dat eigenlijk al donders goed. Stel dan dat de kerstborrel op het werk in aantocht is, of de Sint, en je verwacht een informeel samenzijn met die fijne collega, dan kun je natuurlijk beter niets gezegd hebben over die eerste glimlach. Je ziet de vragen van het thuisfront al aankomen: en was die ene van de kantine er ook? En hebben jullie gepraat? (de vrouwelijke partner: en hoe ziet ze er uit?) En voel je nou iets voor die collega, is hij/zij getrouwd? Vind je haar aantrekkelijk?

Heb je daar zin in? Nee. Beter nog even voor je houden dus. En wie weet, de volgende keer vind je er niets meer aan en dan zou je alles voor niks op zijn kop bben staan.

redlandAlleen is het nu zo dat die ander eigenlijk wel heel leuk is, ook een tweede keer en een derde keer. Er wordt inmiddels voluit gelachen naar elkaar en de blikken duren langer en zijn intenser. En op de kerstborrel is het een kleine moeite om ook een rode wijn voor die ander mee te nemen van de bar. Eenmaal in gesprek komen er best wel zinnige en verassende dingen uit, van dichtbij is de aantrekking nog sterker en dit alles lijkt wederzijds ervaren te worden. Wat nu verteld bij het thuiskomen bij de eigen partner? Op de vraag: En hoe was…?

“Nou, eigenlijk begin ik smoorverliefd te worden op een collega, ik zou het liefst eerste en tweede kerstdag tot en met 3 januari in een besneeuwde berghut in de Alpen met hem/haar willen doorbrengen, liggend op een berenvel voor de open haard”, lijkt je ook niet het beste antwoord van de eeuw. En toch is het waar. Ben je nu al aan het liegen? Bedrieg je je partner heimelijk? Feitelijk gesproken niet maar er ontstaat een mogelijkheid in je binnenste om die ander toe te laten.

Mannen en vrouwen die bij mij  komen en vertellen over een affaire die ze in het geheim gehad hebben, herkennen allen het punt waarop ze diep van binnen wisten dat er plat gezegd, stront aan de knikker was. Bijna allen hebben ze momenten laten lopen waarop ze in een eerlijk maar moeilijk gesprek met hun partner, hadden kunnen vertellen over een verliefdheid op een ander. Zonder de maandenlange leugens, het dubbelleven, de ontkenningen, de schuld, de schaamte. Bedrogen partners zullen vaak zeggen: het feit dat er tegen me gelogen is, vind ik het ergste. Maandenlang voor de gek gehouden zijn, dat kwetst me het meest. Natuurlijk staat een relatie op zijn kop als je thuis gaat vertellen dat je verliefd bent op een ander. Sommige verliefdheden dienen als signaal en laten zien waar je in de relatie met je eigen partner niet meer gelukkig bent. Andere verliefdheden luiden een nieuw leven in; je voelt dat de ander een nieuwe levenspartner zou kunnen worden. En dat is heel erg bedreigend voor je huidige relatie.

Wat is nu het punt waarop je thuis gaat vertellen wat je overkomt? Eenmaal de verliefdheid consumerend, ben je te laat. Dan zeil je van de ene leugen in de andere en kun je nog hopen dat het een periode in je leven is die overgaat en nooit zichtbaar wordt. Dat is vaak ijdele hoop. Bovendien tekent een verliefdheid. Je bent afwezig, geïrriteerd, fel over afspraken die buitenshuis gepland staan en pertinent door moeten gaan, minder geïnteresseerd in seks met de eigen partner. Ik bedoel, het valt nogal op. Eigenlijk kun je dit alles alleen voorkomen door in een heel vroeg stadium, ja misschien wel bij de glimlach in de kantine, thuis te vertellen wat je is overkomen. De kans op een daadwerkelijke affaire met die persoon wordt daarmee wel kleiner en soms wil je doorgaan met een avontuur. Te veel openheid komt dan niet uit. Daarbij komt zelfinzicht en vooruitzien erg goed van pas.

Het gaat er niet om dat ik als een moraalridder ga vertellen wat je wel en niet moet doen bij het bespeuren van een verliefdheid op een ander. Belangrijk is te beseffen dat je liefdespartner een eigen privé domein heeft en dat je dat dient te respecteren. Veel zaken spelen zich op zielenniveau af, zeker ook verliefdheden op anderen. Belangrijk is ook dat jij zelf als liefdespartner serieus genomen wilt worden. Dat je mag verwachten dat er niet tegen je gelogen wordt. Dat je in staat geacht mag worden ook moeilijke dingen aan te horen. Op basis van respect en integriteit (ook tegenover degene op wie je verliefd bent geworden!) kun je als stel in open gesprekken zien waar de verleiding of het gemis heeft gezeten. Verdiepte gesprekken over onderwerpen als verlangen, dromen, aantrekking, geboeid zijn, levenspad enzovoorts kunnen een stel ook weer helen. Ik begeleid dat soort gesprekken en ik zie vaak dat een stel er gelouterd en sterk uit tevoorschijn komt. Makkelijk is het allemaal niet, maar zeker de moeite waard omdat het leven er uiteindelijk rijker van wordt.

Hebt u belangstelling voor mijn aanbod? Klik hier voor meer informatie over onze coachende aanpak van relatietherapie

De Bikini-kwestie

De Bikini-kwestie

De zomer komt eraan, we kunnen zowaar naar buiten. We gokken er maar op dat er een langere periode van zon, strand en zee aan zit te komen. Met in het kielzog daarvan de jaarlijkse bikini-kwestie.

Voor de vrouwen die zich daarmee bezig houden. Voor de gelukkige of gewoonweg nuchtere zielen die er geen energie in gaan steken, is er natuurlijk helemaal geen bikini-kwestie, dat spreekt. Ik zelf ben de dunste niet. De dikste ook niet maar ik kan niet zeggen dat ik er geen omkijken naar heb want het komt toch wel nauw met mijn bikini. Of badpak. Maar met een badpak  ben ik eigenlijk al aan het capituleren. Dan geef ik mij over aan de zwaartekracht. Strand en zwembad worden het domein van de anderen. De jonge slanke dames.  Dus een badpak kan altijd nog en dan koop ik er meteen ook  een badmuts met plastic margrieten bij.

De bikini die ik de afgelopen 3 jaar droeg, kan echt niet meer ook al heb ik eerst wel goed gekeken of het niet meeviel. Dat deed het niet en nu ga ik een andere kopen, met tienerdochter die niet te beroerd is om als kritische noot mee te gaan. Waar zal ik op gaan letten? Zal ik er één nemen met figuur-corrigerende eigenschappen? Zo één die alle zwakke plekken maskeert? Zodat de vetrolletjes er rond je nek uitfloepen? Nee, een gewone zwarte? Hmm, ik zie mijn metgezel al fronsen.

Belangrijk is natuurlijk het doel van alles in gedachten te houden. Wat wil ik eigenlijk bereiken met mijn bikini? Dat hij niet afzakt na een duik in zee (als ik daar aan toe kom). Da’s natuurlijk heel praktisch gedacht. Er spelen andere, belangrijkere zaken. Zoals daar zijn: hoe zie ik er uit in mijn bikini? Kan ik zonder blikken of blozen langs de kustlijn wandelen? Kan ik met opgeheven hoofd een blikje bier en een friet speciaal halen in de strandtent? Kan ik enigszins charmant achter mijn dochter aan de zee in huppelen? Of moet ik dat sowieso niet doen?

Allemaal belangrijke vragen in dit verband. Ook al weet ik dat het om mijn bij tijd en wijle mooie innerlijk gaat. Om de jaren die zichtbaar worden op mijn gezicht en lijf en die ontelbare schatten van ervaring herbergen. Om de liefde van mijn liefsten die niet op een vetrol meer of minder kijken. De honden kan het ook vrij weinig schelen trouwens. Het gaat om de beauty within. Uit onderzoeken weten we inmiddels dat mannen niet zo nauw kijken. Blijven alleen de ANDERE VROUWEN over. Die zien natuurlijk wel alles. Zelf hebben ze waarschijnlijk net zo voor de spiegel gestaan als ik en dat weten we donders goed van elkaar.

Ik stel daarom voor dat we elkaar deze zomer openlijk bewonderend tegemoet treden op strand, zwembad, terras en plein. Dat we als vrouwen laten zien dat het ons helemaal niks kan schelen hoe de ander erbij loopt. Dat we alleen maar zien of de ander het leuk heeft en zich goed voelt. Het kan geen kwaad zo ook naar mannen te kijken want ook zij staan te wikken en wegen voor de spiegel met hun Speedo of bloemenbroek. Als we elkaar tegenkomen deze zomer knikken we alwetend en bestellen nog een grote ijsco. Afgesproken?

Blue Monday

Blue Monday

Er zijn van die dagen waarop jullie relatie dreint als een klein kind dat een ijsje wil. Dagen waarop je je afvraagt wat er ook alweer zo leuk was aan die ander, aan jullie leven samen. Je staat in de supermarkt voor de eindeloos lange rij toetjes en de existentiële moed zakt je in de schoenen. Wat een leegte en een sleur is het ook eigenlijk. Kwam er maar een zinderende man of vrouw om de hoek. Je hebt behoefte om opgetild te worden uit het leven en door de dagen heen te waaien als de onverschillige wind. De reisbureaus lokken met posters van Caribische eilanden en je zou morgen nog willen emigreren. Weg uit Nederland, weg  uit de straat vol met mensen die ‘s ochtends op precies dezelfde tijd naar hun werk gaan en er verhip elke avond weer van terugkomen. Al je goede voornemens zijn aan duigen en die van je partner ook. Wat een slap stel zijn jullie eigenlijk ook. En je moet nog een heel jaar! Je denkt aan een relatie burn-out. Zoiets bestaat toch? Daarover las je pas nog een artikel. Uitgedoofd, opgebrand, geen klap meer aan. Je kunt de ander verrassen met een lekkere massage of een romantische film en een wijntje en Franse kaasjes. Dat stond er ook bij in het artikel. Je moet er niet aan denken! Geen zin. Wanneer ben jij trouwens zelf voor het laatst verrast? Vijf jaar geleden op je verjaardag of zo? Je kijkt in de etalage en schrikt van jezelf. Wat zie jij er uit zeg. Grijze muis. Je kunt wel zien dat jij weinig meemaakt in je leven. Afgelopen weekend in de natte koude regen naar de woonboulevard geweest, hoera! En nu is het alweer maandag. Saaie maandag. Blue Monday.

Tijd voor een frisse wind door je relatie? 073 8887060

redland