Waarheen Waarvoor

Waarheen Waarvoor

Geloof het of niet maar de tekst van deze begrafeniskraker werd liggend in bad geschreven. Niet door Mieke Telkamp zelf overigens. De man die het in 1971 schreef stelt zich daar dobberend in bad een behoorlijk existentiële vraag: “Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan?” Het geheel leverde Mieke een gouden plaat op.

Het zou mooi zijn als we wisten waarheen onze weg leidt. Vaak doen we maar wat en hopen we dat er iets goeds van komt. We voeden onze kinderen op, we gaan aan het werk, we onderhouden relaties met mensen, dieren of de natuur. We hopen op inspiratie en verwerken teleurstellingen en verlies. Het pad is tevens de bestemming, wordt vaak gezegd. Elke stap op ons levenspad is tegelijk het doel er van. Leven in het nu is de kunst! Toch is het fijn om een kompas te hebben op de levensreis. Een innerlijk kompas maakt de weg minder ongewis.

Hoe ontwikkel je een innerlijk kompas? Wat is daarvoor nodig? Een begin kan zijn om goed te kijken naar de waarden die je aanhangt. De waarden die deels voortkomen uit je ouderlijk nest, uit school, vrienden en ervaringen die je hebt opgedaan. Waar hecht je aan? Wat houd je hoog in het leven? Sommige mensen hechten aan familie, tradities, een werkethos, trouw, plicht. Dat zijn geheel andere waarden dan: vrijheid, ruimte, beweging, groei, nieuwsgierigheid. De aarde versus de lucht zou je kunnen zeggen. Geen enkele waarde is goed of fout. Waarden zijn heel persoonlijk. Ze bepalen de manier waarop je je tot dingen verhoudt. Dicht bij je waarden blijven, maakt dat je oorspronkelijk en geaard bent. Dat je te kennen bent in wat voor jou waardevol is. Dat geeft niet alleen houvast aan jezelf. Ook anderen gedijen erin te weten wat ze aan je hebben.

In mijn trajecten besteed ik veel aandacht aan de onderliggende waarden van zowel individuen als stellen. Van daaruit bouwen we verder, op zoek naar inspiratiebronnen, met oog voor rouw en verdriet. We stellen gezamenlijk een levensontwerp op. Geen vastomlijnd rigide ontwerp, geen strak korset. Een holistisch, ruimte creërend concept waarbinnen een individu of een stel het beste van zichzelf kan laten zien, gestoeld op essentiële levenspijlers. We herijken het individuele pad of de relatie en versterken wat er in de grond goed aan is. We doorbreken patronen die groei en harmonie verstoren. En geven gehoor aan de behoeften om liefdevoller, gelukkiger, vrijer, creatiever te zijn.

Waarheen waarvoor wordt daarmee voor mensen een inspirerende vraag in plaats van een wanhopige roep in de woestijn. Je bent van harte welkom op deze reis.

Flow

Flow

In de late avond of vroege nacht luister ik geregeld naar muziek op Spotify. Ik begin ergens en eindig compleet ergens anders. Het gebeurt dat ik opeens Suzanne Vega weer luister: Marlene’s wall, of The Cocteau Twins met Lorelei (heel hard in de koptelefoon). Ik koester die momenten omdat ze me een flow geven die met weinig anders vergelijkbaar is. Ik zie mijzelf tot grootse dingen in staat bij het beluisteren van goede muziek. Tijdens een vrijpartij ervaren we die flow als het goed is, of op een feest als alles klopt (er lekkere wijn is, de muziek goed is en de mensen onderhoudend zijn). Of in een gezelschap waarin we ons geliefd en gekoesterd voelen. Achterover leunen in een stoel en er gewoon kunnen zijn.

Ik kan een woord horen en het gevoel ervaren. Het Duitse woord Zärtlichkeit is werkelijk prachtig. Ik vind de Duitse taal sowieso prachtig. Die flow die ik beschrijf gaat over aanwezig zijn in het moment. Helemaal in beslag genomen worden door iets wat beroert, aanzet tot een streven of een lief gebaar. De flow maakt het beste in ons los. Zoals de liefde zou kunnen doen. Opgaan in de ander, in het moment boven het leven uit stijgen. Of er middenin gegooid worden. En ik weet niet eens wat ik precies onder Liefde versta, terwijl ik er toch mijn werk van heb gemaakt om er iedere dag goed naar te kijken.

Ik heb moeten leren, en ik ben er intussen goed in, dat niet alles te delen is. Dat er veel momenten in een mensenleven zijn, niet alleen een flow, die alleen beleefd worden. Niet noodzakelijk omdat er niemand in de buurt is, maar eenvoudigweg omdat veel van onze zielenroerselen precies dat zijn: zielenroerselen. Geen openbare gedachten of mededelingen. Terwijl de liefde ook wel heel erg gaat over delen en verbinden. Hoe verhoudt zich dat tot elkaar? Hoe ben je een god in het diepst van je gedachten en tegelijk nog iemand die opgaat in de ander?

Ik pleit voor het opzoeken van de vrije ruimte. Voor het beleven van heimelijke genoegens zoals je verliezen in muziek, en desnoods met een bezemsteel als microfoon hard mee zingen op “Show me the way” van Peter Framton. Omdat het je leert vrij te denken, vrij te bewegen. Te associëren met beelden zodat het repertoire waaruit je put groter wordt. Iedereen die naar je luistert, verdient het om geboeid te worden. Je liefdespartner in het bijzonder. Bedien je van kleurrijke beelden, put rijkelijk uit muziek, films en gedichten. Ben fantasievol en leef overeenkomstig. Leg flow in jezelf aan en kijk wat er om je heen begint te gebeuren. Kijk eens ergens van op. Verwonder je over kunstwerken. Bewonder openlijk een ieder die je dag, in welke opzicht dan ook, weet te beïnvloeden. Ook die trage slak die in een lelijke kleine auto voor je rijdt terwijl je haast hebt. Bespeur de verleiding die zich meester van je maakt. Waar is je fatsoen?

Ga je te buiten aan drank, seks, eten, kleding, zon of zonnebank, huilen, lachen, zeuren, en verman je daarna. En weet: het is niets meer of minder dan leven. Liefhebben is de flow die er uit rolt. Let maar op.

Die glimlach, en toen…

Die glimlach, en toen…

Ergens in een café of supermarkt of feest of kerk of werkoverleg of kantine of in een file, heb je een blik en een glimlach gedeeld met een ander. Onbekende of bekende, we laten het in het midden. En er is maar één persoon op de wereld die weet wat dat betekende. Het vereist wel enige zelfkennis om te duiden wat er in jezelf gebeurde tijdens de uitwisseling met die ander. Was het een beleefde glimlach? Of een verwachtingsvolle? Of een neutrale of boer met kiespijn glimlach? Werd je geraakt tijdens het moment? Alleen jijzelf weet dat. En dat te weten betekent nog niet dat je dat gaat meedelen aan anderen. Aan je partner bijvoorbeeld. Hoeveel mensen gaan ‘s avonds naar huis en antwoorden dan op de alom bekende vraag: En hoe was …….? “Nou, ik heb tijdens het eten van mijn soep in de kantine geglimlacht naar een man die op dat moment een yoghurtje pakte en ik moet zeggen dat er zich een gevoel van me meester maakte wat ik op zijn fatsoenlijkst warme belangstelling, en op zijn eerlijkst, brute aantrekkingskracht zou willen noemen, en ik kijk nu al uit naar de lunch van morgen”.

Dat zou het avondeten danig verstoren neem ik aan. Tenminste in veel relaties. En toch zou het precies zo kunnen zijn voor jou en weet je dat eigenlijk al donders goed. Stel dan dat de kerstborrel op het werk in aantocht is, of de Sint, en je verwacht een informeel samenzijn met die fijne collega, dan kun je natuurlijk beter niets gezegd hebben over die eerste glimlach. Je ziet de vragen van het thuisfront al aankomen: en was die ene van de kantine er ook? En hebben jullie gepraat? (de vrouwelijke partner: en hoe ziet ze er uit?) En voel je nou iets voor die collega, is hij/zij getrouwd? Vind je haar aantrekkelijk?

Heb je daar zin in? Nee. Beter nog even voor je houden dus. En wie weet, de volgende keer vind je er niets meer aan en dan zou je alles voor niks op zijn kop bben staan.

redlandAlleen is het nu zo dat die ander eigenlijk wel heel leuk is, ook een tweede keer en een derde keer. Er wordt inmiddels voluit gelachen naar elkaar en de blikken duren langer en zijn intenser. En op de kerstborrel is het een kleine moeite om ook een rode wijn voor die ander mee te nemen van de bar. Eenmaal in gesprek komen er best wel zinnige en verassende dingen uit, van dichtbij is de aantrekking nog sterker en dit alles lijkt wederzijds ervaren te worden. Wat nu verteld bij het thuiskomen bij de eigen partner? Op de vraag: En hoe was…?

“Nou, eigenlijk begin ik smoorverliefd te worden op een collega, ik zou het liefst eerste en tweede kerstdag tot en met 3 januari in een besneeuwde berghut in de Alpen met hem/haar willen doorbrengen, liggend op een berenvel voor de open haard”, lijkt je ook niet het beste antwoord van de eeuw. En toch is het waar. Ben je nu al aan het liegen? Bedrieg je je partner heimelijk? Feitelijk gesproken niet maar er ontstaat een mogelijkheid in je binnenste om die ander toe te laten.

Mannen en vrouwen die bij mij  komen en vertellen over een affaire die ze in het geheim gehad hebben, herkennen allen het punt waarop ze diep van binnen wisten dat er plat gezegd, stront aan de knikker was. Bijna allen hebben ze momenten laten lopen waarop ze in een eerlijk maar moeilijk gesprek met hun partner, hadden kunnen vertellen over een verliefdheid op een ander. Zonder de maandenlange leugens, het dubbelleven, de ontkenningen, de schuld, de schaamte. Bedrogen partners zullen vaak zeggen: het feit dat er tegen me gelogen is, vind ik het ergste. Maandenlang voor de gek gehouden zijn, dat kwetst me het meest. Natuurlijk staat een relatie op zijn kop als je thuis gaat vertellen dat je verliefd bent op een ander. Sommige verliefdheden dienen als signaal en laten zien waar je in de relatie met je eigen partner niet meer gelukkig bent. Andere verliefdheden luiden een nieuw leven in; je voelt dat de ander een nieuwe levenspartner zou kunnen worden. En dat is heel erg bedreigend voor je huidige relatie.

Wat is nu het punt waarop je thuis gaat vertellen wat je overkomt? Eenmaal de verliefdheid consumerend, ben je te laat. Dan zeil je van de ene leugen in de andere en kun je nog hopen dat het een periode in je leven is die overgaat en nooit zichtbaar wordt. Dat is vaak ijdele hoop. Bovendien tekent een verliefdheid. Je bent afwezig, geïrriteerd, fel over afspraken die buitenshuis gepland staan en pertinent door moeten gaan, minder geïnteresseerd in seks met de eigen partner. Ik bedoel, het valt nogal op. Eigenlijk kun je dit alles alleen voorkomen door in een heel vroeg stadium, ja misschien wel bij de glimlach in de kantine, thuis te vertellen wat je is overkomen. De kans op een daadwerkelijke affaire met die persoon wordt daarmee wel kleiner en soms wil je doorgaan met een avontuur. Te veel openheid komt dan niet uit. Daarbij komt zelfinzicht en vooruitzien erg goed van pas.

Het gaat er niet om dat ik als een moraalridder ga vertellen wat je wel en niet moet doen bij het bespeuren van een verliefdheid op een ander. Belangrijk is te beseffen dat je liefdespartner een eigen privé domein heeft en dat je dat dient te respecteren. Veel zaken spelen zich op zielenniveau af, zeker ook verliefdheden op anderen. Belangrijk is ook dat jij zelf als liefdespartner serieus genomen wilt worden. Dat je mag verwachten dat er niet tegen je gelogen wordt. Dat je in staat geacht mag worden ook moeilijke dingen aan te horen. Op basis van respect en integriteit (ook tegenover degene op wie je verliefd bent geworden!) kun je als stel in open gesprekken zien waar de verleiding of het gemis heeft gezeten. Verdiepte gesprekken over onderwerpen als verlangen, dromen, aantrekking, geboeid zijn, levenspad enzovoorts kunnen een stel ook weer helen. Ik begeleid dat soort gesprekken en ik zie vaak dat een stel er gelouterd en sterk uit tevoorschijn komt. Makkelijk is het allemaal niet, maar zeker de moeite waard omdat het leven er uiteindelijk rijker van wordt.

Hebt u belangstelling voor mijn aanbod? Klik hier voor meer informatie over onze coachende aanpak van relatietherapie

De Bikini-kwestie

De Bikini-kwestie

De zomer komt eraan, we kunnen zowaar naar buiten. We gokken er maar op dat er een langere periode van zon, strand en zee aan zit te komen. Met in het kielzog daarvan de jaarlijkse bikini-kwestie.

Voor de vrouwen die zich daarmee bezig houden. Voor de gelukkige of gewoonweg nuchtere zielen die er geen energie in gaan steken, is er natuurlijk helemaal geen bikini-kwestie, dat spreekt. Ik zelf ben de dunste niet. De dikste ook niet maar ik kan niet zeggen dat ik er geen omkijken naar heb want het komt toch wel nauw met mijn bikini. Of badpak. Maar met een badpak  ben ik eigenlijk al aan het capituleren. Dan geef ik mij over aan de zwaartekracht. Strand en zwembad worden het domein van de anderen. De jonge slanke dames.  Dus een badpak kan altijd nog en dan koop ik er meteen ook  een badmuts met plastic margrieten bij.

De bikini die ik de afgelopen 3 jaar droeg, kan echt niet meer ook al heb ik eerst wel goed gekeken of het niet meeviel. Dat deed het niet en nu ga ik een andere kopen, met tienerdochter die niet te beroerd is om als kritische noot mee te gaan. Waar zal ik op gaan letten? Zal ik er één nemen met figuur-corrigerende eigenschappen? Zo één die alle zwakke plekken maskeert? Zodat de vetrolletjes er rond je nek uitfloepen? Nee, een gewone zwarte? Hmm, ik zie mijn metgezel al fronsen.

Belangrijk is natuurlijk het doel van alles in gedachten te houden. Wat wil ik eigenlijk bereiken met mijn bikini? Dat hij niet afzakt na een duik in zee (als ik daar aan toe kom). Da’s natuurlijk heel praktisch gedacht. Er spelen andere, belangrijkere zaken. Zoals daar zijn: hoe zie ik er uit in mijn bikini? Kan ik zonder blikken of blozen langs de kustlijn wandelen? Kan ik met opgeheven hoofd een blikje bier en een friet speciaal halen in de strandtent? Kan ik enigszins charmant achter mijn dochter aan de zee in huppelen? Of moet ik dat sowieso niet doen?

Allemaal belangrijke vragen in dit verband. Ook al weet ik dat het om mijn bij tijd en wijle mooie innerlijk gaat. Om de jaren die zichtbaar worden op mijn gezicht en lijf en die ontelbare schatten van ervaring herbergen. Om de liefde van mijn liefsten die niet op een vetrol meer of minder kijken. De honden kan het ook vrij weinig schelen trouwens. Het gaat om de beauty within. Uit onderzoeken weten we inmiddels dat mannen niet zo nauw kijken. Blijven alleen de ANDERE VROUWEN over. Die zien natuurlijk wel alles. Zelf hebben ze waarschijnlijk net zo voor de spiegel gestaan als ik en dat weten we donders goed van elkaar.

Ik stel daarom voor dat we elkaar deze zomer openlijk bewonderend tegemoet treden op strand, zwembad, terras en plein. Dat we als vrouwen laten zien dat het ons helemaal niks kan schelen hoe de ander erbij loopt. Dat we alleen maar zien of de ander het leuk heeft en zich goed voelt. Het kan geen kwaad zo ook naar mannen te kijken want ook zij staan te wikken en wegen voor de spiegel met hun Speedo of bloemenbroek. Als we elkaar tegenkomen deze zomer knikken we alwetend en bestellen nog een grote ijsco. Afgesproken?